Selasa, 25 Agustus 2009

Serat Djongko Djoyoboyo

Serat Djongko Djoyoboyo

Besuk yen wis ana kreta tanpa jaran.
Tanah Jawa kalungan wesi.
Prahu mlaku ing dhuwur awang-awang.
Kali iIang kedhunge.
Pasar ilang kumandhang.
Iku tandha yen tekanejainan Jaya Baya wis cedhak.



Bumi saya suwe saya mengkeret.
Sekilan bumi dipajeki
Jaran doyan mangan sambel
Wong wadon nganggo pakeyan lanang
Iku tandane yen wong bakal nemoni wolak-waliking jaman.
Akeh Janji ora ditetepi
Akeh wong wani nglanggar sumpahe dewe.
Manungsa padha seneng salah
Ora ngendahake hukum Allah.
Barang jahat diangkat-angkat.
Barang suci dibenci.
Akeh manungsa mung ngutamakke dhuwit
Lali kamanungsan
Lali kabecikan.
Lali sanak lali kadang.
Akeh bapa lali anak.
Akeh anak wani nglawan ibu.
Nantang Bapa
Sedulur pada cidra.
Kanca dadi musuh
Akeh manungso lali asale
Ukuman Ratu ora adil.
Akeh kelakuan sing ganjil
Akeh pangkat sing jahat lan ganjil.
Akeh kelakuan sing ganjil.
Wong apik-apik padha kapencil.
Akeh wong nyambut gawe apik-apik padha krasa isin.
Luwih utama ngapusi.
Wegah nyambut gawe.
Kepingin urip mewah.
Ngumbar nafsu angkara murka, nggedhekake duraka.
Wong bener thenger-thenger.
Wong salah bungah.
Wong apik ditampik-tampik.
Wong jahat munggati pangkat.
Wong agung kasinggung.
Wong ala kapuja.
Wong wadon iIang kawirangane.
Wong lanang iIang kaprawiran
Akeh wong lanang ora duwe bojo
Akeh wong wadon qra setya marang bojone.
Akeh ibu padha ngedol anake.
Akeh wong wadon ngedol awake.
Akeh wong ijol bebojo.
Wong wadon nunggang jaran.
Wong lanang linggih plangki.
Randha seuang loro.
Prawan seaga lima.
Dhudha pincang laku sembilan uang.
Akeh wong ngedol ngelmu.
Akeh wong ngaku-aku.
Njabane putih njerone dhadhu.
Ngakune suci, nanging sucine palsu.
Akeh bujuk akeh lojo.
Akeh udan salah mangsa.
Akeh prawan tuwa.
Akeh randha nglairake anak.
Akeh jabang bayi lahir nggoleki bapakne.
Agama akeh sing nantang.
Prikamanungsan saya ilang.
Omah suci dibenci.
Omah ala saya dipuja.
Wong wadon lacur ing ngendi-endi.
Akeh laknat.
Akeh pengkianat.
Anak mangan bapak.
Sedulur mangan sedulur.
Kanca dadi mungsuh.
Guru disatru.
Tangga pada curigo.
Kana-kene saya angkara murka.
Sing weruh kebubuhan.
Sing ora weruh ketutuh.
Besok yen ana peperangan.
Teka saka wetan, kulon, kidul lan lor.
Akeh wong becik saya sengsara.
Wong jahat saya seneng.
Wektu iku akeh dhandhang diunekake kuntul
Wong salah dianggep bener.
Pengkhianat nikmat.
Durjana saya sempurna.
Wong jahat munggah pangkat.
Wong lugu kebelenggu.
Wong mulya dikunjara.
Sing curang garang.
Sing jujur kojur.
Pedagang akeh singkeplarang.
Wong main akeh sing ndadi.
Akeh anak haram.
Wong wadon nglamar wong lanang.
Wong lanang ngasorake drajate dhewe.
Akeh barang-barang mlebu luang.
Akeh wong kaliren lan wuda.
Wong tuku ngglenik sing dodol.
Sing dodol akal okol.
Wong golek pangan kaya gabah diinteri.
Sing kebat kliwat.
Sing telat sambat.
Sing gedhe kesasar.
Sing cilik kepleset.
Sing anggak ketunggak.
Sing wedi mati.
Sing nekat mbrekat.
Sing jerih ketindhih.
Sing ngawur makmur.
Sing ngedan keduman.
Sing waras nggagas.
Wong tani ditaleni.
Wong dora ura-ura.
Ratu ora netepi janji, musna panguwasane.
Bupati dadi rakyat.
Wong cilik dadi priyayi.
Sing mandala dadi gedhe.
Sing jujur kojur.
Akeh omah ing dhuwur jaran.
Wong mangan wong.
Anak lali bapak.
Wong tuwa lali tuwane.
Pedagang adol barang saya laris.
Bandhane saya ludhes.
Akeh wong mati kaliren ing sisihe pangan.
Akeh wong nyekel bandha nanging uripe sangsara.
Sing edan bisa dandan.
Sing bengkong bisa nggalang gedhong.
Wong waras lan adil uripe nggrantes Ian kepencil.
Ana peperangan ing njero.
Timbul amarga para pangkat akeh sing padha salah paham.
Durjana saya ngambra-ambra.
Penjahat saya tambah.
Wong apik saya sengsara.
Kebingungan lan kobongan.
Wong bener saya thenger-thenger.
Wong salah saya bungah-bungah.
Akeh bandha musna ora karuan lungane.
Akeh barang-barang haram akeh bocah haram.
Bejane sing lali, bejane sing eling.
Nanging sauntung-untunge sing lali.
Isih untung sing waspodo.
Angkara murka saya ndadi.
Kana-kene saya bingung.
Pedagang akeh alangane.
Akeh buruh nantang juragan.
Juragan dadi umpan.
Sing suwarane seru oleh pengaruh.
Wong pinter diingar-ingar.
Wong ala diuja.
Wong ngerti mangan ati.
Bandha dadi memala.
Pangkat dadi pemikat.
Sing sawenang-wenang rumangsa menang.
Sing ngalah rumongso kabeh salah.
Ana bupati saka wong sing asor imane.
Patihe kepala judhi.
Wong sing atine suci dibenci.
Wong sing jahat lan pinter jilat saya derajat.
Pemerasan saya ndadra.
Maling lungguh wetenge mblenduk.
Pitik angrem saduwure pikulan.
Maling wani nantang sing duwe omah.
pada ndugal.
Rampok padha keplok-keplok.
Wong momong mitenah sing diemong.
Wong jaga nyolong sing dijaga.
Wong njamin njaluk dijamin.
Akeh wong mendem donga.
Kana-kene rebutan unggul.
Angkara murka ngombro-ombro
Agama ditantang
Akeh wong angkara murka.
Nggedekake duraka.
Ukum agama dilanggar
Prikamanungsan diiles-iles
Kasusilan ditinggal.
Akeh wong edan, jahat lan kelangan akal.
Wong cilik akeh kepencil.
Amarga dadi korbane si jahat sing jalil.
Banjur ana Ratu duwe pengaruh lan duwe prajurit.
Lan duwe prajurit.
Negarane ombone saprawolon.
Tukang mangan suap saya ndodro.
Wong jahat ditampa.
Wong suci dibenci.
Timah dianggep perak.
Dandang dikandakake kuntul.
Wong dosa sentosa.
Wong cilik disalahake.
Wong nganggur kesungkur.
Wong sregep krungkep.
Wong nyengit kesengit.
Buruh mangluh.
Wong sugih krasa wedi.
Wong wedi dadi priyayi.
Senenge wong jahat.
Susahe wong cilik.
Akeh wong dakwa-dinakwa.
Tindake manungsa saya kuciwa.
Ratu karo ratu pada rembugan negara endi sing dipilih lan disenengi.
Hore! Hore!.
Wong Jawa kari separo.
Landa-Cina kari sejodho.
Akeh wong ijir, akeh wong cethil.
Sing keduman ora eman.
Akeh wong mbambung.
Akeh wong limbung.
Selot-selote mbesuk wolak-waliking jaman

Kentut Dalam Kesehatan

Tertawa, tersenyum, atau perasaan geli. Barangkali itu yang muncul seketika dalam diri seseorang saat mendengar kata atau bunyi kentut, gas buangan anus. Setelah itu, orang mungkin melupakan begitu saja bahasan ini, dijadikan bahan tertawaan dan senda gurau lebih lanjut atau bersikap biasa saja. Seolah barang yang satu ini tercipta sebagai benda biasa, atau bahkan barang cemoohan, senda gurau, main-main, sehingga terkesan tanpa makna atau memiliki arti buruk.



Namun, benarkah demikian? Jika Pencipta gas perut itu adalah Sang Mahakuasa, Maha Berilmu dan Maha Sempurna, Yang mencipta setiap sesuatu untuk tujuan pasti yang serius dan bukan untuk main-main, maka sudah pasti sikap mudah mencemooh barang seperti kentut tidaklah tepat. Sebab, itu berarti mencemooh salah satu ciptaan Allah yang Dia ciptakan dengan segenap kesempurnaan dan kehebatan luar biasa. Dan Allah Yang Mahaluas ilmu-Nya menciptakan segenap ciptaan-Nya bukan untuk tujuan agar dicemoohkan manusia yang pengetahuannya tidak seberapa itu.

Kesempurnaan serta pengetahuan tak terbatas seputar kentut hanya akan didapati orang-orang yang mau menggunakan akalnya dan berupaya dengan sungguh-sungguh untuk meneliti gas perut itu. Sebaliknya, kelalaian mensyukuri nikmat akal dan pikiran, akan membuat orang mudah terlena, tidak menggunakan akalnya sebagaimana mestinya dengan perilaku tidak serius dan tidak tepat. Bahkan ada yang sampai menjadikan kentut sebagai bahan olok-olok atau tertawaan.

Uraian di bawah ini mengisahkan sejarah ilmu kentut, atau yang diistilahkan sebagai Flatologi (Flatology, the science of flatulence). Kemunculan dan perkembangan pesat ilmu pengetahuan dan teknologi yang berhubungan dengan gas keluaran usus ini menjadi saksi akan segudang hal luar biasa dari kentut, beserta ilmu dan pengetahuan mahaluas dari sang Penciptanya. Di samping itu, banyak pelajaran baik darinya yang dapat dijadikan panutan, di antaranya agar manusia tidak mudah meremehkan ciptaan Allah apa pun, bahkan seremeh kentut.


Sang dokter kentut

Sejarah modern ilmu kentut tidak dapat dilepaskan dari sang perintisnya, Dr. Michael D. Levitt. Dr Levitt digelari “Dokter Kentut”, karena dialah salah seorang pakar terkemuka dunia di bidang ilmu pengetahuan tentang gas perut itu. Lebih dari 250 tulisan ilmiah mengenai kentut telah terbit di jurnal-jurnal kedokteran, di mana Dr. Levitt sebagai penulis utama atau pendamping.

Dr. Levitt adalah seorang ahli gastroenterologi yang tercatat bekerja di the Veterans Affairs Medical Center, Minneapolis, Amerika Serikat. Gastroenterologi adalah cabang ilmu kedokteran yang mempelajari sistem pencernaan makanan dan penyakit-penyakit yang berhubungan dengannya. Tak heran jika kentut erat sekali kaitannya dengan bidang ini pula. Kentut adalah sebuah nikmat luar biasa yang diciptakan pada manusia, yang dengannya tubuh membebaskan usus besar dari gas-gas yang tak dikehendaki dan menghilangkan tekanan yang tak diinginkan dari dalam usus.


Berawal dari kentut bermasalah

Kisah asal mula kemunculan ilmu kentut bukanlah sesuatu yang sengaja dirancang dari awal. Suatu ketika pada tahun 1976 Dr. Levitt didatangi oleh seorang pasien yang selama 5 tahun telah menderita kelainan berupa kentut berlebihan. Sejak tahun 1971, sang pasien yang kala itu berusia 28 tahun mengaku telah melepaskan gas perut dalam jumlah berlebihan, jauh melebihi yang sebelum-sebelumnya.

Ini bukan sekedar pengakuan lugu sang pasien. Lebih dari itu, layaknya seorang peneliti, sang pasien mencatat dengan cermat gas keluaran duburnya itu selama 2 tahun belakangan. Ketika catatan ini ia tunjukkan kepada Dr. Levitt, sang dokter pun terkejut. Betapa tidak, berdasarkan data kentut itu, sang pasien menyemburkan gas perutnya 34 kali perhari, bahkan beberapa hari bisa mencapai 40 kali.

Dr. Levitt ternyata tidak kuasa menanggapi data-data kentut yang diperlihatkan sang pasien itu. Mengapa? Sederhana saja, sang dokter tidak memiliki data mengenai kentut pada orang sehat atau normal. Sehingga dia tidak dapat membandingkan tingkat keseringan kentut sang pasien itu dengan tingkat keseringan kentut pada orang sehat. Jadi, sudah pasti sulit mengatakan dengan penuh keyakinan bahwa si pasien itu sehat atau sakit, mengalami kelainan atau tidak mengidap penyakit. Ini karena sang dokter tidak tahu, bagaimana data-data kentut seperti itu kalau pada orang sehat

Untuk mencari jalan keluar, Dr. Levitt pun lalu merekrut sejumlah orang sehat untuk mengumpulkan data-data penting mengenai kentut mereka (bersambung).

++++

http://www.hidayatullah.com/berita/tafakur/8701-menguak-sejarah-ilmu-kentut-flatologi-bagian-2.html


Menguak Sejarah Ilmu Kentut, Flatologi [Bagian 2]
Sunday, 12 July 2009 12:14


Perkembangan flatologi dimulai dengan meneliti gas perut orang sehat, tentang jumlah maupun campuran gasnya.

oleh: Catur Sriherwanto

Hidayatullah.Com – Di tulisan bagian ke-1 yang dimuatHidayatullah.Com sebelumnya telah diuraikan bagaimana penelitian tentang kentut berawal dari datangnya seorang pasien penderita kentut berlebihan kepada Dr. Levitt di tahun 1976. Sang pakar yang di kemudian hari digelari “Dokter Kentut” ini tidak mampu menanggapi data mengenai gas perut yang dicatat oleh si pasien itu sendiri selama dua tahun terakhir. Ini karena sang dokter tidak memiliki data serupa untuk orang sehat sebagai bahan perbandingan.

Dr. Levitt tidak mampu memutuskan apakah sang pasien menderita penyakit pencernaan atau tidak, lantaran data perilaku gas perut untuk orang sehat belumlah ada kala itu. Inilah yang mendorong penelitian dalam rangka mengumpulkan informasi ilmiah mengenai seluk beluk kentut orang sehat.

Gasnya orang sehat

Dalam rangka meneliti gangguan buang angin berlebihan, aneka pengetahuan dan data seputar gas perut yang wajar, yang ada pada orang sehat, perlu didapatkan. Maka mulailah sang dokter mengumpulkan tujuh orang relawan yang diminta melakukan pembukuan mengenai seluk beluk gas hembusan bagian bawah tubuh mereka. Setidaknya selama sepekan mereka diperintahkan mencatat seberapa sering mereka melakukan pelepasan gas usus, dan kapan letupan itu terjadi.

Ketika data kentut relawan sehat itu telah terkumpul, menjadi jelaslah bahwa perilaku buang angin ketujuh orang relawan itu berbeda dengan sang pasien. Para relawan melepaskan gas perutnya rata-rata 13,6 kali per hari, tanpa perbedaan statistik nyata dikarenakan usia, jenis kelamin atau perbedaan lain. Bahkan angka tertinggi pelepasan kentut orang normal pun kurang dari 20 kali per hari. Jadi angka ini benar-benar jauh lebih rendah dari yang dialami sang pasien, yakni 34 kali per hari. Artinya sang pasien memang mengalami ketidakwajaran, alias mengidap gangguan kesehatan.

Namun data yang sebatas pada tingkat keseringan dilepaskannya hawa perut ini tidaklah cukup. Diperlukan data tambahan mengenai besaran atau volume gas yang dihembuskan oleh salah satu lubang bawah manusia itu pada setiap kali semburan. Melalui selang yang terhubungkan dengan anus dan tabung suntikan, maka diperoleh besaran volume gas kentut untuk ukuran orang normal.

Orang ukuran rata-rata membuang angin perutnya sebanyak 500 hingga 2.000 mililiter per hari, kata Dr. Levitt. Jika dihitung, maka didapatkan angka rata-rata 35 hingga 90 untuk sekali semburan. Dibandingkan dengan angka normal ini, maka pasien yang sedang ditangani sang dokter itu ternyata memang memuntahkan gas perut melebihi ambang batas kewajaran, yakni mencapai angka rata-rata 5.520 mililiter per hari, atau 162 mililiter setiap kali buang angin.

Gara-gara 1%

Dari pembandingan data mengenai tingkat keseringan dan volume gas, jelas bahwa sang pasien memang mengalami gangguan kesehatan. Namun sebelum melakukan penanganan kepada pasien itu, Dr. Levitt sadar bahwa ia mesti melakukan pengkajian lebih lanjut, yakni bukan sekedar mengenai jumlah gas kentut, tapi juga unsur-unsur alias komposisi atau mutu gas kentut itu.

Menariknya, berdasarkan telaah yang dilakukan Dr. Levitt pada gas perut yang berhasil ditangkap dan dikumpulkan, gas ini ternyata dapat pula tidak berbau. Sekitar 99 persennya adalah karbon dioksida, hidrogen, nitrogen, oksigen, dan metana. Gas-gas ini telah dikenal luas dan sama sekali tidak berbau. Kebanyakan gas ini berasal dari gas yang kita telan tanpa sengaja di saat memakan makanan atau gas yang dibebaskan oleh makanan saat makanan itu tercerna di saluran pencernaan manusia.

Lalu untuk gas beraroma tidak sedap, dari mana sumber bau itu? Ternyata 1% sisanya itulah yang menyumbangkan biang aroma busuk pada keseluruhan gas keluaran manusia tersebut. Gas yang jumlahnya sekedar 1% ini memang benar-benar berbeda, dan berasal dari sumber yang sangat lain pula. Bagaimanakah kisah awal mula kemunculan gas beraroma tidak sedap itu?

Sampah gas

Sebagaimana makhluk hidup lain, tubuh manusia menjadi tempat hunian jutaan mikroorganisme yang hidup pada rambutnya, pori-porinya dan bahkan di dalam organ tubuh bagian dalamnya. Salah satu tempat di mana terdapat banyak sekali mikroba ini adalah saluran pencernaan manusia, dan jenis mikroba paling terkenal adalah E. coli, di samping kerabatnya lain yang kurang tenar, yakni Klebsiella dan Clostridium.

Semua makhluk hidup ini menghuni sebagian besarnya di usus besar, yakni bagian usus yang paling dekat dengan lubang anus. Di sini, mikroba ini menguraikan dan memakan makanan-makanan yang belum tercerna di saluran makanan bagian atasnya. Ketika mengonsumsi makanan tersebut, sang mikroba lalu membuang sampah pula yang berupa gas. Gas-gas ini ada yang mengandung unsur belerang seperti dimetil sulfida dan mentantiol. Kedua gas ini memiliki bau tidak sedap.

Ketika terkumpul hingga jumlah tertentu, maka gas limbah yang dihasilkan mikroba ini akan disemburkan keluar bersama-sama dengan gas-gas lainnya yang ada di usus besar. Meskipun ada dengan kadar teramat sangat rendah dibandingkan gas selebihnya yang tidak berbau, gas busuk ini mampu memberi aroma tidak bersahabat pada keseluruhan campuran gas yang dilepaskan anus. Ini menjadi saksi betapa unsur gas biang bau itu memiliki tingkat kebusukan luar biasa, serta membuktikan pula betapa hebatnya kepekaan hidung ciptaan Allah yang mampu dengan segera mengenali keberadaannya.

Namun tidak semua peristiwa letusan gas perut berdampak penyebaran bau tidak sedap di sekeliling. Dengan kata lain, sebagian orang leluasa menghembuskan hawa perutnya yang nyaris tak beraroma sekehendak hati tanpa ada yang tahu. Namun sebagian lagi melepaskan gas buangannya dengan bau yang bahkan tidak kuasa ditahan hidungnya sendiri. Lalu, apa yang menyebabkan perbedaan ini, dan juga perbedaan-perbedaan lain, misalnya dalam hal keseringan dan volume gasnya?

layang Djoyoboyo (9) : Mejangan Kanggo Hodjorolo

( 1 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kang disampekake
marang Hodjorolo, kanggone bongoso Djowo.
--------------------------------------------------------
Hodjorolo pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, yen ing kesusahan opo wahe. Siro odjo nduweni ati kang bingong, kanggo ngadepi, opo kang dadi, susahing siro. Watjanen dungo iki, lan nenuwon marang Gusti, bebayan kuwi bakal sirno: Gusti engkang welas asih, lan moho pangaksumo.

( 2 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kang disampekake
marang Hodjorolo, kanggone bongoso Djowo.
--------------------------------------------------------
Hodjorolo pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, yen djalmo manungso, nggawe olo marang siro. Siro ora perlu wedi, senadjan kuwi olone manungso, utowo olone setan. Mahoso dungo iki, bebayan opo wahe bakal bali marang uwong kang nggawe olone siro: Gusti kang moho kuwoso, ugi pandjenengan engkang nyempitake sedanten urusan engkang ndamel sengsarane Ingsoen.
( 3 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kang disampekake
marang Djoborolo, kanggone bongoso Djowo.
-------------------------------------------------------
Hodjorolo pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, yen kelangan opo wahe, siro odjo bingong. Watjanen dungo iki sak okehe, barang siro kang ilang bakal bali: Gusti kang moho sutji, ugi pandjenengan Gusti, kang mbalekake menopo kang Ingsoen suwon.
( 1 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kanggo ngedusi
djalmo manungso kang uwes sedoh.
------------------------------------------
Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono, engkang nyiptakake langet lan bumi, sarto isinipon. Ugi pandjenengan Gusti, engkang kuwoso pareng gesang lan sedoh, dumateng djalmo, manungso, engkang wonten ing djagat meniko. Gusti engkang moho kuwoso. Sangkeng ngarso pandjenengan, Ingsoen sutjekake rogo, engkang sampon pandjenengan pisah deneng sukmo. Kang bali wonten ing ngarsanipon pandjenengan, kagem
kang moho sutji. Gusti engkang welas asih lan moho kuwoso. Pandjenengan sirnakake bebayane rogo, sangkeng kuwoso pandjenengan ing dinten sak meniko. Slamet sentoso sangkeng kuwoso pandjenengan. ( dungo iki diwotjo, kapeng 3. bandjor. djasate diadusi nganggo kembang werno limo.)
( 2 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kanggo mendem
djasate djalmo manungso kang uwes sedoh.
---------------------------------------------------
Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono, engkang kuwoso wonten ing djagat meniko. Gusti engkang welas asih lan moho pangaksumo. Ing dinten sak meniko, kawulo nyaksekake dumateng udjuting rogo kang sampon pandjenengan pisahake deneng sukmo, bali sempurno marang kahananipon pandjenengan kang moho sentoso. Sedulor papat engkang manggen, wonten ing ngadjeng, ugi engkang manggen wonten ing wingkeng. Sarto engkang wonten, kiwo lan tengenipon rogo kang sampon kapisah deneng sukmo, bali sempurno ngiringi udjuting sukmo, wonten ing ngarso pandjenengan kagem sak lawase. Gusti engkang moho pangaksumo. Kawulo nyuwon, pangaksumo dumateng pandjenengan, ing dinten sak meniko. Kagem sukmo kang moho sutji kang kondor wonten ing ngarso pandjenengan kagem sak lawase. Pandjenengan paringi pangaksumo, ugi panggenan engkang sahe wonten ngarso pandjenengan. Paringono katentreman dumateng keluarginipon engkang dipon tinggalaken, engkang sak meniko taseh gesang. Supados piyambakipon meniko, saget mirengaken, menopo engkang dados panyuwon pandjenengan. Gusti engkang moho kuwoso, ugi pandjenengan engkang moho pangaksumo. Among pandjenengan panutanipon kawulo, kang mekso ukom kagem djalmo manungso, kondor wonten ing kahananipon pandjenengan kang moho sentoso. Moho kuwoso Gusti, engkang pareng sedantenipon: Nuwon.

Wedjangan marang sabdhoning Gusti mahos dungo.
Keslametan kanggo kaperluane kawulo.
-----------------------------------------------
Dothogoboso kodjodolohodjodo, ngokopohogo hogosoto.
Pohodjo dhojotojo ngosobowohologojodjojo. Dothogoboso
kodjodolohodjodo, ngokopohogo hogosoto. Pohodjo dhojotojo
nyoho djodohologothodhojo. 3x
Gusti engkang welas asih, lan moho witjaksono. Gusti engkang welas asih lan moho pangaksumo. Moho kuwoso Gusti, kawulo atoraken dumateng pandjenengan. Bileh ing dinten sak muniko, pandjenengan saget mreksani lan nyaksekaken, menopo engkang dados kaperluan kito sedoyo. Moho kuwoso Gusti, kawulo atoraken dumateng pandjenengan. Bileh ngantos sak muniko, pandjenengan tansah maringi redjeki. Lan keslametan dumateng kawulo sedoyo, ngantos sak muniko. Gusti engkang moho kuwoso. Engkang kawulo sembah rino klawan wengi. Pandjenengan djagi kahuripan kawulo sedoyo, engkang wonten ing mriki. Supados bebayan engkang tansah anggudo kawulo, rino klawan wengi, sageto sirno sangkeng kuwoso pandjenengan, kagem sak lawasipon. Gusti engkang welas asih lan moho kuwoso, wonten ing djagat muniko. Sembah nuwon sanget, kawulo atoraken dumateng pandjenengan ing dinten sak muniko. Pandjenengan tebehaken sedoyo bebayan, engkang katon ugi bebayan, engkang mboten katingal. Engkang tansah ndamel susahipon kahuripan kito sedoyo. Moho kuwoso Gusti kawulo atoraken dumateng pandjenengan, ugi dumateng Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo. Engkang pandjenengan utos ndjagi kahuripan kito sedoyo, wonten ing bumi mulyo muniko. Sembah nuwon kawulo atoraken dumateng pandjenengan, Gusti. Moho kuwoso kawulo atoraken dumateng pandjenengan: Nuwon.


Wedjangan dungo kanggoning Ingsoen, kang uwes sedoh.
Bali marang kahananing Gusti, kang moho sutji.
---------------------------------------------------------
Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono. Gusti engkang welas asih lan moho pangaksumo. Gusti engkang welas lan moho sentoso. Ingsoen engkang sampon kondor wonten ing ngarso pandjenengan, ugi dumateng Ingsoen engkang taseh kagungan kalepatan dumateng pandjenengan. Ingsoen engkang tansah nglalekaken dumateng asal lan usolipon Ingsoen, ugi dumateng kadegdajanipon Ingsoen engkang sampon pandjenengan parengaken. Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono wonten ing djagat meniko. Ingsoen nyuwon pangaksumo pandjenengan, kagem nebusi sengkalane Ingsoen engkang sampon kondor wonten ing bumi sentosanipon pandjenengan, supados sukmanipon Ingsoen meniko saget angsal panggenan engkang sahe ing ngarso pandjenengan. Ugi dumateng keluarginipon engkang taseh gesang mboten nandang kasengsaran amergi dusanipon Ingsoen. Ingsoen engkang tansah mbantah menopo engkang dados ngendikan pandjenengan, ugo dumateng sedulor Ingsoen engkang sekawan, engkang pandjenengan utos ndjagi Ingsoen wonten ing bumi mulyo wahunipon. Dothogoboso kodjodolohodjodo moho lothongojogojo, jo, dothogoboso kodjodolohodjodo njokomongpotho rosogokodhonohoto. Gusti engkang moho kuwoso, jo Gusti engkang perlu disembah rino lan wengi. Pandjenengan sirnakake sengkalane Ingsoen engkang sampon sedoh, supados mboten dados susahipon keturunane Ingsoen engkang sak meniko taseh gesang. Sirno bebayan sangkeng kuwoso pandjenengan Gusti, ugi sirno kesalahanipon Ingsoen, dumateng pandjenengan. Gusti engkang moho pangaksumo. 3x. Ingsoen sempurnakaken udjute Ingsoen kang moho sutji, kondor sempurno wonten ing ngarsonipon pandjenengan, sentoso kagem sak lawase, sangkeng kuwoso pandjenengan. Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono, sembah nuwon sanget Ingsoen atoraken dumateng pandjenengan, engkang kuwoso pareng pangaksumo ugi ukuman dumateng djalmo manungso, engkang mboten mirengake menopo engkang dados ngendikan nipon pandjenengan, amergi djalmo manungso meniko kesupen dumateng pandjenengan. Bileh pandjenengan meniko engkang kuwoso, wonten ing djagat meniko, ugi engkang kuwoso pareng pangaksumo sarto ukuman, dumateng djalmo manungso engkang mboten, mirengake menopo dawohipon pandjenengan. Moho kuwoso Gusti, Ingsoen atoraken dumateng pandjenengan. Ing dinten sak muniko: Nuwon.


Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
mahos dungo pangaksumo ono ing keramatan.
Kanggoning djalmo manungso kang uwes sedoh.
-----------------------------------------------------------
Gusti engkang welas asih, lan moho kuwoso wonten ing djagat meniko. 7x. Gusti engkang welas asih, lan moho kuwoso pareng pangaksumo wonten ing djagat meniko. 7x. Pandjenengan Gusti, engkang moho kuwoso pareng pangaksumo dumateng sukmanipon. ****** engkang sampon kondor wonten ing ngarsonipon pandjenengan. Paringono pangaksumo ugi panggenan engkang sahe kagem sukmo engkang moho sutji, engkang sampon kondor wonten ing ngarso pandjenengan. Gusti engkang welas asih, lan moho kuwoso mreksani menopo engkang dados kaperluanipon kawulo. Moho kuwoso Gusti, kawulo atoraken dumateng pandjenengan, engkang pareng pangaksumo.
Wedjangan marang sabdhoning Gusti, kanggone Ingsoen.
Diwotjo yen Ingsoen arep ados kramas.
-----------------------------------------------
Niat Ingsoen ados kramas, kanggo ngresikhi ragane Ingsoen soko, bebayan setan. Kang tansah nggudo kahuripane Ingsoen rino klawan wengi. Sirno bebayan kang ono ing ragane Ingsoen, ugo sirno sengkalane Ingsoen. Kang tansah nutupi tjahyoning Ingsoen kang moho sutji. Slamet marang kahuripane Ingsoen, soko kuwasane Gusti, kang mbalekake sengkolone rogo.
Wedjangan marang sabdhoning Gusti, kanggone Ingsoen.
Diwotjo yen Ingsoen arep nglakoni poso.
-------------------------------------------------
Niat Ingsoen poso kanggo ngresikhi isine rogo, amergo sengkalane Ingsoen kang tekane soko gudane setan. Slamet marang lakune posone Ingsoen, ugo slamet marang sak isine ragane Ingsoen. Soko kuwasane Gusti, kang moho waspodo.

Wedjangan marang sabdhoning Gusti, mahos dungo.
Kanggo ngruwat sengkalaning djalmo manungso.
-----------------------------------------------------------
Dothogoboso, kodjodolohodjodo, dhojotojo lothongojogojo. 3x
Gohodhonyojodjo nyohodjorowokodjokodjodohodjo
bosopohomong, lohotothomongsonyohodjosonyojodjo
rowohopodhojo dhohodjothodjodogojo dhokodjosolojo.
Hodhokomongdoso rothogohodjosonyojodjo nyojomongjo
pokopothotothomongko. Dothogoboso, kodjodolohodjodo,
dhojotojo lothongojogojo.3x Nyohodjorowokodjokodjodohodjo
nyohomongsodjodoso, lohogokodhonyothomongdjohodjo,
rothodhohobokodjodo lohotothomongsonyohodjosonyojodjo
rowohopodhojo dhohodjothodjodogojo dhokodjosolojo,
gohodjodolokodjodo lothongojogojo
nyohodjorowokodjokodjodohodjo. Dhojotojo lothongojogojo
Dothogoboso, lohongothopojo hobojomongholokodjo
rothodhohobokodjodo nyohodjorowokodjokodjodohodjo, thodoso
rothodhohobokodjodo rowohopodhojo dhohodjothodjodogojo
dhokodjosolojo. Kodjodolohodjodo
nyohodjorowokodjokodjodohodjo nyohomongsodjodoso
lohogokodho nyothomongdjohodjo. Dothogoboso,
kodjodolohodjodo, dhojotojo lothongojogojo.3x Kodjodolohodjodo
djodohonothopoholokodjo dhokodjojonyojo, kodjodolohodjodo
rohorojogo nyohodjowothongojodjo lohongothopojo:
Djothongojodjo.
Wedjangan marang sabdhoning Gusti, mahos dungo.
Kanggo ngruwat sengkalaning djalmo manungso.
-----------------------------------------------------------
Gusti engkang moho kuwoso.3x Sampon pandjenengan tilar, kahuripanipon djalmo manungso meniko amergi dusanipon poro leluhure. Gusti engkang moho kuwoso.3x Pandjenengan paringi kasempurnan, dumateng kahuripanipon djalmo manungso meniko, sangkeng kuwoso pandjenengan. Moho kuwoso Gusti, kawulo atoraken dumateng pandjenengan, ugi dumateng djalmo manungso meniko. Engkang pandjenengan paringi kasempurnan. Gusti engkang moho kuwoso.3x Engkang ngabulaken menopo engkang dados panyuwon kawulo: Nuwon.


layang djoyoboyo (8)

( 10 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
kang disampekake marang Djoborolo, kanggone Ingsoen.
---------------------------------------------------------------------
Djoborolo pareng dawoh: Ingsoen, yen Gusti uwes misahake sukmo, lan ragane Ingsoen. Ingsoen bakal nduweni urusan kang gede, marang Gusti, yen Ingsoen kuwi ora nduweni kapertjayan marang Gusti, kang moho kuwoso. Awet naliko Ingsoen iseh manggon ing bumi mulyo, Ingsoen tansah nduweni wasongko kang olo marang kuwasane Gusti, kang nggawe urep lan matine Ingsoen.

Lan wasongko kang olo kuwi, ndadegake kahuripane Ingsoen ing bebayan kang gede. Nganti akhire sekarating Ingsoen kuwi teko. Lan sekarat iki kang ndadegake kasengsaran kanggone ragane Ingsoen, kang ora ono entekhe. Ugo aku dewe kang diparingi kuwoso marang Gusti, ora biso nulungi opo kang dadi sengsarane Ingsoen. Sedjatine Gusti kuwi manggon ono ing rosone Ingsoen, amergo kuwi tjekelen asmone Gusti, lan dudohake niat Ingsoen, rino klawan wengi, ugo nenuwono marang Gusti. Supoyo sekarate Ingsoen kuwi ora teko, ing bathine Ingsoen.
( 11 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
kang disampekake marang Mokoholo, kanggone Ingsoen.
--------------------------------------------------------------------
Ingsoen kudu biso nyaksekake, marang benihe Ingsoen kang moho sutji. Amergo kuwi, ora ono Gusti kang kuwoso ing djagat iki, kedjobo Ingsoen kang sidji. Lan Ingsoen nyaksekake sedulor papat Ingsoen kuwi, utusane Ingsoen, kang ndjogo Ingsoen rino klawan wengi. Ugo kang asmone Gusti kuwi, sedjatine ragane Ingsoen. Lan semono ugo Mokoholo kuwi, kang pareng roso ugo kang pareng tjahyo kanggoning kahuripane Ingsoen, tan keno, mati kanggo sak lawase. Dungo: Ingsoen kang tansah nduweni pangelingan, marang sedulor Ingsoen Mokoholo. Kang tansah maringi roso marang Ingsoen sak mbendinane, tan keno Ingsoen lalekake. Ingsoen kang tansah nduweni kasempurnan, marang sedulor Ingsoen Mokoholo, kang tansah ngadohake Ingsoen soko bebayan rino klawan wengi, tan keno Ingsoen lalekake. Ugo Ingsoen biso ngentekake kuwasane Ingsoen, kang diparengake Gusti, kang manggon ono ing ragane Ingsoen.
27
( 12 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
kang disampekake marang Hosoropolo, kanggone Ingsoen.
-----------------------------------------------------------------------
Sedulor Ingsoen kang bebarengan mreksani, ugo bebarengan mirengake opo kang dadi ngendikane Ingsoen. Ugo Hosoropolo tansah maringi pangelingan, marang kahuripane Ingsoen. Dungo: Sedulor Ingsoen kang papat, Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo, kang tansah mirengake opo kang dadi, pendjalukhe Ingsoen. Welas asiho siro kabeh marang Ingsoen, soko kuwasane Ingsoen kang diparengake Gusti kang moho sutji.
( 13 )
Wedjangane marang sabdhoning Gusti,
kang disampekake marang Hodjorolo, kanggone Ingsoen.
---------------------------------------------------------------------
Ingsoen biso ngutjolake sukmane Ingsoen, soko ragane Ingsoen tanpo kasengsaran. Sukmane Ingsoen bali marang bumi sentosane Gusti, kang ditunggu sedulor Ingsoen Hodjorolo, kang nunggu, djagate rosoning Ingsoen. Bandjor teko djagate sukmo, lan djagate sukmo Ingsoen terusake marang djagate pikiran. Bandjor djagate pikiran, Ingsoen terusake marang djagate pangomongan, jo kuwi mati. Dungo: Ingsoen benih kang moho sutji, kang dadi tjiptakhaning Gusti kang moho kuwoso. Gusti kang moho kuwoso kang kuwoso, ngutjolake sukmane Ingsoen soko ragane Ingsoen tanpo kasengsaran. Lan Ingsoen kang kuwoso ngumpolake, sedulor papat marang udjute Ingsoen kang moho sutji soko Gusti.
( 1 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
diwotjo ing tanggal 1 hosoro,
karo semedi ono ing pingger segoro.
-------------------------------------------
Jo Gusti kang moho sutji.
Jo Gusti kang moho pangaksumo.
Jo Gusti kang moho sentoso.( diwotjo kapeng 33.)
bandjor sakteruse, motjo dungo kanggo nyuwon pandjang umor marang Gusti kang moho witjaksono, supoyo opo kang dadi pendjalukhe Ingsoen, biso kaleksanan, amergo welas asihe Gusti.
Wojo dothogoboso.
Wojo bosoto.( diwotjo kapeng 100.)
28
( 2 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
kanggo mbuwak sengkalane djalmo manungso,
ing tanggal 1 hosoro, kanggone kang ora biso mahos.
---------------------------------------------------------------
Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono, ugi Gusti engkang moho kuwoso, pareng pangaksumo dumateng djalmo manungso.
Sirno bebayan soko raganing. ****** (sebuten djenenge.)
Ugo sirno kesalahaning. ****** (sebuten djenenge.)
Marang sedulure. ****** kang papat.
Slamet marang kuwasaning. ****** (sebuten djenenge.)
Budi sempurno marang udjute. ****** (sebuten djenenge.)
kang moho, sutji. Soko kuwasaning Gusti. (diwotjo kapeng 7.)
( 3 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
mahos dungo keslametan ing tanggal 1 hosoro.
-------------------------------------------------------
Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono, engkang kuwoso pareng gesang lan sedoh, dumateng djalmo manungso, wonten ing djagat meniko. Ugi pandjenengan Gusti, engkang kuwoso pareng ukuman, lan pangaksumo, dumateng djalmo manungso engkang mboten mirengake menopo sabdhonipon pandjenengan. Gusti engkang welas asih, lan moho witjaksono. Engkang kawulo sembah rino klawan wengi. Moho kuwoso Gusti, kawulo atoraken dumateng pandjenengan, bileh ing dinten hosoro sak muniko, kito sedoyo saget sesarengan mudji asmonipon pandjenengan. Moho kuwoso Gusti, bileh pandjenengan tansah maringi wiludjeng, ugi keslametan, kagem kito sedoyo, ngantos sak meniko. Gusti engkang welas asih lan moho kuwoso, ugi pandjenengan kang moho mreksani, dumateng kaperluan kito sedoyo, ing dinten sak meniko. Pandjenengan djagi kawulo sedoyo Gusti, supados kito sedoyo saget mlampah slamet, sangkeng kuwoso pandjenengan: Nuwon.
( 4 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti, kanggone Ingsoen.
Diwotjo ing wayah tanggal 1 hosoro, karo mbuwak
kembang werno limo ing pingger segoro.
------------------------------------------------
Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono. Sirno bebayan sangking raganing Ingsoen, ugi sirno kesalahaning Ingsoen, marang sedulor Ingsoen kang papat. Slamet marang kuwasaning Ingsoen, budi sempurno marang kahananing Ingsoen, kang moho sutji. Soko kuwasaning Gusti.
29
( 1 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti, kanggone Ingsoen.
Kanggo mangerteni marang ananeng sesadjen.
------------------------------------------------------
Ingsoen kang tansah nduweni pangelingan marang asal - usule Ingsoen. Ugo marang asal - usule sedulor papat, kang tansah momong Ingsoen ono ing bumi mulyo kene. Ingsoen sumpah marang benihe Ingsoen kang moho sutji, ugo marang sedulor Ingsoen kang papat. Kang metu bebarengan soko dalan kang sempit soko kuwasane Gusti. Bandjor sedulor Ingsoen kang papat, kang metu bebarengan sempurno, utjol soko ragane Ingsoen. Naliko umure Ingsoen ngantjek selapan ndino. Amergo kuwi Ingsoen kudu nduweni pangelingan marang udjute Ingsoen, welas asih, lan angkoro murko, ugo marang sedulor Ingsoen kang papat.
( 2 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti, kanggone Ingsoen.
Diwotjo yen Ingsoen arep sesadjen.
-----------------------------------------
Niat Ingsoen sesadjen, kanggo ngaweruhi sedulor Ingsoen, kang momong Ingsoen ono ing bumi mulyo. Kakang kawah adi Ingsoen si ari - ari, sedulor papat limo pantjer jo Ingsoen iki. Siro kang diutos Gusti ndjogo kahuripane Ingsoen, rino klawan wengi, tekoho ing dino iki. Slamet marang opo kang dadi pendjalukhe Ingsoen, soko kersane Gusti kang moho sutji. (Bandjor terusake mahos dungo: Gusti engkang welas asih, lan moho witjaksono. 250.)
( 3 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti, kanggone Ingsoen.
Diwotjo yen Ingsoen arep sesadjen.
-----------------------------------------
Ingsoen kang nyaksekake marang asal - usule Ingsoen kang moho sutji. Kakang kawah adi Ingsoen si ari - ari, pusating kabeh sedulor Ingsoen, kang ndjogo Ingsoen ono ing djagate Gusti kang moho sentoso. Siro: Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo, kang mangku rasane Ingsoen. Ugo siro kabeh kang mangku, tjahyo kahuripane Ingsoen kang moho sutji kanggo sak mbendinane. Turutono marang opo kang dadi pendjalukhe Ingsoen, supoyo tjahyo kahuripane Ingsoen, biso bali sempurno, marang udjute Ingsoen kang moho sutji. Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono, ugi pandjenengan engkang moho kuwoso, pareng kasempurnan marang udjute Ingsoen, ugi marang udjute sedulor papat kang momong Ingsoen. Slametake Ingsoen sangkeng bebayan menopo kemawon, supados Ingsoen saget mlampah
30
slamet, mboten wonten alangan setunggal menopo, sangkeng kuwoso pandjenengan. Gusti engkang moho pangaksumo.
( 4 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti, kanggone Ingsoen.
Kanggone nyuwon pangaksumo marang Gusti, diwotjo yen
Ingsoen arep mangkat turu.
-------------------------------
Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono, ugi pandjenengan, engkang moho pangaksumo. Gusti dalem nyuwon pangaksumo pandjenengan, bileh dalem kagungan kalepatan. Slametaken dalem, sangkeng bebayan setan, supados dalem saget mlampah sahe sangkeng dalan pandjenengan. Paringono keslametan dumateng bopo lan ibu kawulo. Ugi paringono keslametan dumateng sederek, kawulo. Ugi dumateng kawulo engkang kagungan kalepatan. Gusti engkang moho sutji, ugi pandjenengan engkang moho mulyo, engkang pareng kanugrahan dumateng kawulo.
( 5 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kang disampekake
marang Djoborolo, kanggone bongoso Djowo.
------------------------------------------------------
Djoborolo pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, yen nduweni kahuripan kang tansah nyengsarakake, kahuripane siro. Angkaten tangan siro, bandjor wenehake ono ing widjar siro. Lan watjanen dungo iki, kasengsaran kang ono ing ragane siro bakal sirno: Gusti kang moho kuwoso, kang ngutjolake kasengsarane Ingsoen rino klawan wengi. Ugi pandjenengan Gusti, kang mbikak dalanipon redjeki, kagem kahuripan Ingsoen.
( 1 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kang disampekake
marang Djoborolo, kanggone bongoso Djowo.
-------------------------------------------------------
Djoborolo pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, yen nduweni kahuripan kang tansah nyengsarakake, bathineng siro, ugo pikirane siro ora karu - karuan. Watjanen dungo iki, pikiran lan roso siro kang ora karu - karuan, bakal sirno: Gusti kang moho gesang, kang pareng tjahyo kahuripanipon Ingsoen. Ugi pandjenengan Gusti, kang pareng kekuatan dumateng sedoyo isinipon ragane Ingsoen.
31
( 2 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kang disempekake
marang Djoborolo, kanggone bongoso Djowo.
--------------------------------------------------------
Djoborolo pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, yen nduweni kahuripan ing bebayan. Watjanen dungo iki, lan bebayan opo wahe kang katon, utowo kang ora katon, bakal sirno: Gusti kang moho mreksani marang kedadian kang moho nyoto, ugi Gusti kang pareng keslametan dumateng kahuripanipon Ingsoen.
( 3 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kang disampekake
marang Mokoholo, kanggone bongoso Djowo.
--------------------------------------------------------
Mokoholo pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, yen nduweni kahuripan, kang ora tentrem. Ugo ati siro tansah nduweni roso angkoro murko. Semono ugo ati siro tansah bingung, ora mangerteni marang opo kang dadi kekarepane siro. Watjanen dungo iki karo semedi ono ing panggenan kang sepi. Opo wahe kang dadi kasengsarane siro, bakal sirno: Gusti engkang moho sutji, engkang pareng kasutjian dumateng kahuripane Ingsoen. Ugi pandjenengan Gusti, engkang tansah maringi kamulyan dumateng kahuripane Ingsoen, engkang dados kaperluan Ingsoen, sak mbendinane.
( 1 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kang disampekake
marang Mokoholo, kanggone bongoso Djowo.
--------------------------------------------------------
Mokoholo pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, yen bubar sesadjen ing dino minggu mbengi, lan dino kemis mbengi. Ugo siro kapengen mreksani marang kahuripan, kang manggon ing atine djalmo manungso. Watjanen dungo iki sak okehe, ono ing panggenan kang sepi: Gusti kang moho kuwoso, kang pareng kamulyan ono ing mripate Ingsoen.
( 2 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kang disampekake
marang Mokoholo, kanggone bongoso Djowo.
--------------------------------------------------------
Mokoholo pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, yen kapengen nduweni, katentreman kanggone kahuripane siro. Ugo siro pengendi djogo sedulor papat kang asmone. Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo, rino klawan wengi. Watjanen dungo iki ono
32
ing mburi palawangan ngarep omah, ing wayah djam rolas mbengi: Gusti engkang welas asih, kang moho kuwoso pareng kasempurnane, Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo. Kang ndjogo ragane Ingsoen, rino klawan wengi.( diwotjo kapeng 7.)
( 1 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kang disampekake
marang Hosoropolo, kanggone bongoso Djowo.
----------------------------------------------------------
Hosoropolo pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, yen nduweni pendjalok marang Gusti. Utowo djalmo manungso kuwi nggawe susahing siro. Watjanen dungo iki sak okehe, pitong mbengi lawase ing wayah djam wolu mbengi. Siro bakal nerimo opo kang dadi, pendjalukhe siro: Gusti kang moho kuwoso, kang ngabulake kekarepane Ingsoen. Ugi pandjenengan Gusti, kang pareng menopo, kang Ingsoen suwon.
( 2 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kang disampekake
marang Hosoropolo, kanggone bongoso Djowo.
----------------------------------------------------------
Hosoropolo pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, yen nduweni anak kang pikirane rodo kethol, siro odjo bingong. Ndjukokho banyu sak gelas, lan dunganono bandjor diombekake. Anangeng yen botjah kuwi uwes biso motjo, kongkonen botjah kuwi motjo dungo iki, botjah kuwi bakal bali sempurno: Gusti engkang moho kuwoso wonten ing djagat meniko. Ugi pandjenengan Gusti, kang kuwoso nyirnakake bebayan, engkang manggen wonten ing raganipon, anak kawulo. Sirno bebayan sangkeng kuwoso pandjenengan.
( 3 )
Wedjangan marang dungane Gusti, kang disampekake
marang Hosoropolo, kanggone bongoso Djowo.
---------------------------------------------------------
Hosoropolo pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, yen siro nduweni panyuwon marang Gusti. Opo wahe kang siro suwon, Gusti bakal maringi, lan mirengake opo kang dadi panyuwune siro. Angger siro kuwi pertjoyo marang Gusti kang moho sutji, ugo kang moho witjaksono. Lan siro bakal diparingi umor kang pandjang yen siro, mahos dungo iki: Gusti kang moho sentoso, kang pareng, Ingsoen yuswo kang pandjang.


Senin, 24 Agustus 2009

layang djoyoboyo (7)

( 1 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti kang gaib
kanggone Ingsoen, ing bumi sutji.
Kang ditules Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo.
------------------------------------------------------------------------
Sak durunge benihe Ingsoen kuwi ono, Gusti kang luweh disek nggawe ukom kanggone Ingsoen, bandjor sukmo kang iseh durong ono isine ing bumi sutji. Ketjobo kang luweh disek teko, asmone, Ingsoen ing bumi sutji, ora ono Gusti ketjobo Ingsoen. Lan benihe Ingsoen kang moho sutji, kang ditjiptakake Gusti, ndadegake sipate Ingsoen sutji, ono ing asmone Ingsoen.

( 2 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
ndadegake benihe Ingsoen ing bumi sutji.
-------------------------------------------------
Ingsoen benih kang moho sutji, kang biso nggawe sak widjine kedadian, ugo Ingsoen biso ngentekake opo kang dadi kekarepane Ingsoen. Awet Ingsoen nduweni kasempurnan kang manggon ono ing ragane Ingsoen, kang diparengake Gusti. Lan iki tondo, kang kasunyatan marang asal - usule Ingsoen. Luweh, luweh Ingsoen iki rasane manungso kang ditjiptakake Gusti, kang tekane soko: (1. Lemah.) ( 2. Geni.) ( 3. Banyu.) ( 4. Angin.) Bandjor teko rasane Ingsoen kang lima jo kuwi: ( l. Tjahyo.) ( 2. Roso.) (3. Sukmo.) (4. Angkoro murko.) ( 5. Budi.) semono, ugo budi kuwi tali rupane Ingsoen, kang moho sutji, tan keno, reget kanggo sak lawase.
( 3 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
supoyo Ingsoen biso, nglebor marang kesalahane.
-----------------------------------------------------------
Ingsoen nduweni kesalahan, marang ragane Ingsoen, kang moho sutji, kang ditjiptakake Gusti. Awet Ingsoen tansah nglalekake, marang asal - usol Ingsoen, kang tekane soko Gusti. Bandjor reget kuwi teko, ngrusak kahuripane Ingsoen, kanggo sak mbendinane. Lan akhire Ingsoen nduweni roso ngapusi, angkoro murko, lali, kang tekane amergo kesalahane Ingsoen dewe. Sebab Ingsoen uwes ora tahu maneh mangerteni, marang kasempurnane Ingsoen kang diparingi Gusti, ugo marang sedulor papat kang momong Ingsoen, rino klawan wengi Dungo: ( Gusti kang moho
23
pangaksumo, kang kuwoso pareng kasempurnan marang Ingsoen. Ingsoen nglebor marang kesalahane Ingsoen, ugo marang dusane Ingsoen kang nggawe, sengsarane kahuripane Ingsoen. Sirno bebayan soko, kuwasane Gusti kang moho pangaksumo, sirno bebayan kanggo sak lawase. Ingsoen sempurnakake udjute Ingsoen, kang mahune sirno. Slamet sempurno marang udjute Ingsoen kang moho sutji soko kuwasane Gusti.)
( 4 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
supoyo Ingsoen biso nglebor kesalahane
marang sedulor papat, kang momong Ingsoen
------------------------------------------------------
Ingsoen nglebor dusane Ingsoen, marang sedulor Ingsoen kang papat: Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo, kang ndjogo Ingsoen rino klawan wengi. Kakang kawah adi Ingsoen si ari - ari, pusating kabeh sedulor Ingsoen, kang ndjogo Ingsoen ono ing djagate Gusti, kang gaib. Kang metu bebarengan sempurno, marang udjute Ingsoen kang pantjer, kang tinitah Gusti. Dungo: Gusti engkang welas asih lan moho pangaksumo, sirnakake bebayan, kang ono ing ragane Ingsoen, ugo sirnakake kabeh kesalahane Ingsoen, marang sedulor Ingsoen kang papat. Slamet soko kuwasane Gusti, ugo slamet marang kahanane Ingsoen, kang sedjati, kanggo sak lawase.
( 5 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
ngawenake sukmo lan ragane Ingsoen.
----------------------------------------------
Gusti kang moho kuwoso, kang ngawenake sukmane Ingsoen, karo ragane Ingsoen, lan pengulune poro Midodari. Bandjor disaksekake, sedulor Ingsoen kang papat, kang asmone: Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, lan Hodjorolo, kang mangku roso, ugo kang pareng tjahyo kahuripane Ingsoen. Bandjor Gusti maringi kuwasane, marang sedulor Ingsoen kang papat kang diutos Gusti, ndjogo, kahuripane Ingsoen ing bumi mulyo kene, supoyo Ingsoen biso nduweni kahuripan kang sempurno:
1. Djoborolo. kang maringi pangomongan marang Ingsoen.
2. Mokoholo. kang maringi roso marang Ingsoen.
3. Hosoropolo. kang maringi pangelingan marang Ingsoen.
4. Hodjorolo. kang maringi wisikhan marang Ingsoen.
Bandjor Ingsoen nebusi mas kawine Ingsoen, sukmo lan ragane Ingsoen marang Gusti, jo kuwi kasempurnan kang ono ing kuwasane Ingsoen kang sidji: Joho Gosoto. Joho Djoborolo. Joho Mokoholo. Joho Hosoropolo. Joho Hodjorolo. Joho Hongosono.
24

( 6 )
Wedjangane marang sabdhoning Gusti,
mbangon keratone Ingsoen, ing bumi mulyo
ugo ing bumi sentosane Gusti mengkone.
-------------------------------------------------
Ingsoen benih kang moho sutji, kang tinitah Gusti. Ingsoen biso, ndadegake sak widjine kedadian, ugo Ingsoen biso ngentekake, opo kang dadi kekarepane Ingsoen ono ing djagat iki. Sarto Ingsoen kang moho kuwoso, nyiptakake keratone Ingsoen kang agung, nganti kang moho mulyo kanggo sak lawase. Dungo: Ingsoen ngubengi kasempurnan marang keratone Ingsoen, ugo sedulor papat kang ngubengi ragane Ingsoen, kang ora ono entekhe. Keratone Ingsoen padang, lan mbukak marang opo kang dadi tjiptakhaning Ingsoen, lan teko kabeh kekarepane Ingsoen rino klawan wengi kang ara ono entekhe, soko kuwasane Gusti.
( Dungo kuwi diwotjo naliko arep masang djanur, ono ing nduwor pelawangan, ing tanggal 1 hosoro.)
( 7 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
supoyo Ingsoen biso mbalekake sengkalane rogo.
-----------------------------------------------------------
Sengkolo kang ono ing bumi mulyo, Ingsoen kabeh kang nduweni ugo marang ukumane Gusti, yen Ingsoen uwes bali. 1. Rambot. 2. Geteh. 3. Kulet 4. Dageng. 5. Balong, lan sak isine ragane Ingsoen. Kang asale soko tjahyo, bali marang asale tjahyo kang moho sutji, kang ara ono entekhe. Dungo: Gusti kang moho sutji, ugi pandjenengan engkang moho pangaksumo, dumateng djalmo manungso kang sampon kondor wonten ing ngarso pandjenengan kagem sak lawase. Moho kuwoso Gusti, pandjenengan sirnakake sengkalane Ingsoen, supados anak lan putunipon mboten nandang kasengsaran. wonten ing bumi mulyo meniko. Gusti kang moho pangaksumo, kang nyirnakake udjute Ingsoen kang moho sutji, kagem sak lawase.
25
( 8 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
nyempurnakake Ingsoen, ugo sempurnane sedulor papat
kang diutos Gusti, ndjogo kahuripane Ingsoen.
-------------------------------------------------------
Ingsoen kang nduweni kadegdayan, kang tekane soko Gusti. Semono ugo, Ingsoen biso nggawe sak widjine kedadian, ono ing djagat iki, mergo witjaksonone Gusti kang moho kuwoso. Kang ngutos Ingsoen teko, ono ing bumi mulyo. Anangeng kuwasane Ingsoen, disuwon Gusti bali, ono ing panggenane Gusti kang moho sutji, kanggo sak lawase. Kuwasane Ingsoen bali sempurno marang udjute Ingsoen kang pantjer, ugo marang sempurnane sedulor, papat, kang pareng pangelingan marang Ingsoen. Dungo:
1. Hodjorolo. kang ngutjolake rasaning Ingsoen soko rogo.
2. Hosoropolo. kang ngutjolake sukmane Ingsoen soko rogo.
3. Mokoholo. kang ngutjolake pikirane Ingsoen soko rogo.
4. Budi lan pangomongane Ingsoen, kang ngutjolake sedulor Ingsoen, kang asmone Djoborolo. Kang nerusake pangomongan marang Gusti, deneng sukmane Ingsoen disuwon Gusti bali.
( 9 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
ugo marang sengsarane keturunane Ingsoen.
-----------------------------------------------------
Keturunane Ingsoen kang iseh manggon ono ing bumi mulyo kene, bakal nemokake kasengsaran kang gede, yen Ingsoen uwes bali, ono ing ngarsane Gusti kang moho sutji. Awet wiwitane Ingsoen, ngidak bumi mulyo kene, Ingsoen ora tahu mangerteni marang kuwasane Ingsoen kang diparingi Gusti. Ugo Ingsoen tansah nglalekake marang dawuhe Gusti, kang nyiptakake Ingsoen, ono ing bumi sutji. Ingsoen tansah nduweni pikiran kang olo marang dawuhe Gusti kang nyiptakake Ingsoen, nganti kahuripane, Ingsoen nandang kasengsaran. Sedjatine Ingsoen mangerteni, marang kahuripane Ingsoen, sak mbendinane. Kang sak mestine, Ingsoen biso ngutjapake sembah nuwon marang Gusti, kanggo sak mbendinane, sebab Gusti kang pareng sak kabehe, marang kahuripane Ingsoen. Anangeng Ingsoen, tansah tumindak olo nglakokake barang kang tjeloko, nganggo pikirane dewe, lan semono ugo, Ingsoen malah bali musuhi Gusti. Djoborolo pareng dawoh: Opo kuwi pantes kanggone Ingsoen tumindak tjitro marang Gusti, kang pareng kasempurnan marang Ingsoen. Ugo sengkolo kang manggon ono ing ragane Ingsoen, bakal nyengsarakake keturunane, Ingsoen, yen Gusti kuwi uwes misahake sukmane Ingsoen. Amergo kuwi kanggone Ingsoen, kang iseh nduweni
26
pangelingan marang dawuhe Gusti, tumindakho kang betjek marang Gusti, sak durunge murkane Gusti kuwi teko.


layang djoyoboyo (6)

( 1 )
Wedjangan marang sabdhoning Gusti,
nyiptakake djalmo manungso. Ugo marang asal - usule
sedulor papat, kang momong djalmo manungso.
---------------------------------------------------------
Sak durunge bumi sutji kuwi ono kang manggoni, Gusti uwes luweh disek, nggawe ukom kanggone djalmo manungso. Bandjor Gusti, ngetokake kuwasane nggawe sukmo, lan udjute rogo, kang dititesake Gusti, ing bumi sutji, naliko wong wadon kuwi mbobot iseh anyar - anyaran.


Bandjor naliko djabang bayi kuwi umure arep ngantjek sesasi: Gusti ngetokake kuwasane nggawe udjute rupo, marang djabang bayi kuwi, kang artine bongoso. 2. Bandjor naliko umure djabang bayi kuwi, arep ngantjek umor rong sasi: Gusti ngetokake kuwasane nggawe udjute: Werno.] 3. Bandjor naliko umure djabang bayi kuwi, arep ngantjek umor telong sasi: Gusti ngetokake kuwasane nggawe udjute: Kulet.] 4. Bandjor naliko umure djabang bayi kuwi, arep ngantjek umor patang sasi: Gusti ngetokake kuwasane nggawe udjute: Uthek.] 5. Bandjor naliko umure djabang bayi kuwi, arep ngantjek umor limang sasi: Gusti ngetokake kuwasane nggawe udjute: Otot. ] 6. Bandjor naliko umure djabang bayi kuwi, arep ngantjek umor enem sasi: Gusti ngetokake kuwasane nggawe udjute: Balong.] 7. Bandjor naliko umure djabang bayi kuwi, arep ngantjek umor pitong sasi: Gusti ngetokake kuwasane nggawe udjute: Rambot, geteh, lan dageng. Lan iki kang disebot sempurnane Gusti, nyiptakake djalmo manungso, deneng udjute djabang bayi kuwi uwes sempurno. Amergo kuwi, kanggone djalmo manungso kang uwes luweh disek teko ing bumi mulyo iki, kang Gusti suwon: Mator nuwono, marang Gusti kang moho kuwoso, deneng udjute djabang bayi, kang ditjiptakake Gusti ing bumi sutji kuwi, uwes sempurno. Lan sirnakake bebayan kanggone djabang bayi kuwi, supoyo yen
21
djabang bayi kuwi utjol soko bumi sutji, ora nandang kasengsaran, amergo sengkalane setan. Bandjor dusono bopo lan biyunge djabang bayi kuwi, karo dungo keslametan: 8. Bandjor naliko umure djabang bayi kuwi, arep ngantjek umor wolong sasi: Gusti ngetokake kuwasane, nggawe asal - usule sedulor papat ugo artine sedulor papat:
1. Geteh puteh. artine: [ welas asih ]
2. Bungkos. artine: [ kang nggawe kekuatan ]
3. Ari - ari. artine: [ kang ndjogo sukmo ]
4. Geteh abang. artine: [kang nglawan bebayan]
Bandjor sak teruse, Gusti ngetokake kuwasane nggawe, djenenge sedulor papat kang sedjati. Kang manggon ono ing ragane djabang bayi, kang udjute koyo mengkene:
1. Djoborolo. manggon ono ing [ kulite djabang bayi ]
2. Mokoholo. manggon ono ing [ balunge djabang bayi ]
3. Hosoropolo. manggon ono ing [ nyawane djabang bayi ]
4. Hodjorolo. manggon ono ing [ daginge djabang bayi ]
9. Bandjor naliko umure djabang bayi kuwi, arep ngantjek umor sangang sasi: Gusti ngetokake kuwasane, nggawe roso kanggone djabang bayi kuwi, kang udjute koyo mengkene:
1. Budi. ing ndjerone budi ono, [ pikiran.]
2. Roso. ing ndjerone roso ono, [ sukmo.]
3. Pikiran. ing ndjerone pikiran ono, [ roso.]
4. Kahuripan. ing ndjerone kahuripan ono, [ Ingsoen.]
Jo Ingsoen sedjatine manungso, kang ditjiptakake Gusti, kang moho sutji, kang nggowo kasempurnane Gusti: Moho kuwoso Gusti, engkang pareng kasempurnane djabang bayi, ing bumi mulyo meniko, sangkeng kuwoso pandjenengan. Bandjor utjol sabdhoning Gusti kanggone Ingsoen, ninggalake bumi sutji. Utjol soko dalan kang tjilek, bebarengan sempurno marang udjute sedulor papat kang moho sutji: Duh Gusti kang moho sutji, kok kados makaten bumi mulyo puniko. Kabeh mahu uwes sempurno marang opo kang tinitah Gusti, kanggone djalmo manungso. Lan siro, djalmo manungso ora perlu wedi, marang kahuripan ing bumi mulyo iki. Awet kahuripan siro ing bumi mulyo kene ora idjen ketjobo nggowo kuwasane Gusti. Ugo siro ditunggu sedulor papat kang asmone, Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo, rino klawan wengi kang dadi utusane Gusti. Amergo kuwi ngelingono marang sabdhoning Hosoropolo, kang diutos Gusti pareng warto kanggone siro bongoso Djowo. Supoyo siro biso mangerteni, lan ngelingi marang dino kang dadi pengapesane siro, sak mbendinane, ing dino kemis mbengi lan minggu mbengi. Awet ing dino kuwi, sengkalane siro teko, soko smoro bumi, kang
22
ndadegake, kahuripane siro ing bebayan, yen siro nglalekake marang udjute abang lan puteh. Amergo kuwi, ngelingono marang udjute siro, supoyo siro biso nduweni kasempurnan marang kahuripane siro kang ditunggu sedulor papat ing bumi mulyo iki.



layang djoyoboyo (5)

( Hodjorolo: 1 )
Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono, ugo Gusti uwes maringi pangerten marang bongoso Djowo, lan djalmo manungso, kang ono ing djagat iki. Tumindakho kang betjek marang sak podho - podhoning urep, ugo tumindakho kang djudjor marang Gusti, nganggo roso kang ono ing rogo siro. Semono ugo Gusti, bakal maringi balesan, marang opo kang siro lakokake ing bumi mulyo kene, ugo ing bumi sentoso mengkone.

( Hodjorolo: 2 )
Gusti kang moho mekso, marang ukom kang dadi kekarepane, ugo Gusti kang pareng sekse marang sopo wahe kang tumindak tjitro. Amergo sabdhoning Gusti kuwi, ora ono kang biso ngalang ngalangi, semono ugo kekarepane Gusti.
( Hodjorolo: 3 )
Gusti kang moho kuwoso, kang ndjogo langet sarto bumi. Semono ugo, Gusti kang moho kuwoso ndjogo kahuripan, kang katon ugo, kang ora katon, lan sak isine kang ono ing djagat iki.Tanpo kuwasane Gusti kang moho sutji, bakal sirno djagat iki, semono, ugo bakal ora ono kahuripan, koyo sak ikine.
( Hodjorolo: 4 )
Gusti kang pareng balesan marang bongoso Djowo kang ora melu, marang dalane Gusti. Lan Gusti pareng sabdho: Siro bongoso Djowo, yen pertjoyo marang Gusti, turutono opo kang dadi pendjalukhe Gusti. Anangeng yen siro kuwi ora pertjoyo, kasengsarane urep siro, bakal teko.
( Hodjorolo: 5 )
Gusti uwes maringi sabdho marang aku, kang tak tules ono ing layang Djojobojo. Bongoso djowo kabeh, kang nglalekake Gusti, uripe bakal kurang sandang lan pangan. Ugo lemah kang mahune idjo, bakal tak garengake koyo mahune, nganti akhire siro kabeh ora nduweni katentreman.
( Hodjorolo: 6 )
Gusti pareng dawoh: Kedjawen dituronake ing tanah djowo, soko kuwasane Gusti kang moho witjaksono. Supoyo bongoso Djowo kuwi, biso nduweni kahuripan kang sempurno, ing bumi mulyo kene lan mirengake opo wahe kang dadi pendjalukhe Gusti. Anangeng siro biso ngrasakake kahuripan, yen siro kuwi ing bebayan.
19
( Hodjorolo: 7 )
Gusti kang ndjundjong dradjat kahuripanipon kawulo. Lan iki kang dadi sabdhoning Gusti marang bongoso Djowo kabeh, kang iseh mangerteni rnarang opo kang dadi kekarepane Gusti. Semono ugo, Gusti bakal ndjundjong dradjat kasengsarane uripe bongoso Djowo, yen bongoso Djowo kuwi mangerti, ukume Gusti.
( Hodjorolo: 8 )
Siro bongoso Djowo, sedjatine nduweni pangomongan: Gusti kang moho kuwoso, kang pareng pepadange kahuripan. Supoyo dalan pikiran siro kang peteng, biso dadi padang. Anangeng siro bongoso Djowo, malah nglalekake pangomongane Gusti, kang tak tules ono ing layang Djojobojo.
( Hodjorolo: 9 )
Siro bongoso Djowo, arep nyuwon opo maneh marang Gusti, sebab kadegdayan kabeh uwes ono ing ragane siro. Lemah kang mahune gareng biso siro telesake, ugo lemah kang teles biso siro garengake, yen siro kuwi pertjoyo marang kuwasane Gusti. Sebab kahuripane bongoso Djowo kang ora pertjoyo marang Gusti, bakal, nemokake kasengsaran kang gede, ing tembe mburine.
( Hodjorolo: 10 )
Gusti pareng sabdho: bongoso Djowo, yo kuwi bongoso kang wiwitan, kang dadi tjiptakane Gusti, kang teko ing bumi mulyo iki kang nggowo kuwasane Gusti, sak durunge ono djalmo manungso. Anangeng sabdhoning Gusti kang uwes tak tules ing layang Djojobojo: Siro bongoso Djowo, yen bumi mulyo iki uwes kebak, karo djalmo manungso kang dadi tjiptakane Gusti. Siro bongoso Djowo, bakal lali marang agomo peparingane Gusti, Ugo marang isine layang Djojobojo. .
( Hodjorolo: 11 )
Gusti kang moho mreksani marang kedadian kang nyoto, marang tumindakhe bongoso Djowo kang ora nerimo marang peparingane Gusti kang moho sutji. Bandjor Gusti pareng sabdho: Yen tanah djowo katekan djalmo manungso liyo kang dadi tjiptakane Gusti. Agomo Kedjawen lan sak isine layang Djojobojo, kang ditules: Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo, kanggone leluhure bongoso Djowo, bakal tak sirnakake deneng kuwasane Gusti, kang moho sutji.
( Hodjorolo:12 )
Lan bongoso Djowo, ora bakal biso maneh mangerteni, marang dununge agomone bongoso Djowo, kang tekane soko Gusti. Bandjor goro - goro kuwi teko, lan ndadegake kahuripane bongoso Djowo, lali marang asal - asule, lan ninggalake marang wekasane
20
Gusti, kang moho sutji, kang uwes katules ono ing layang Djojobojo kanggone bongoso Djowo.
( Hodjorolo: 13 )
Gusti pareng dawoh: Bongoso djowo kang mahune diparingi kadegdayan marang Gusti, malah ditinggalake. Nganti akhire sabdhoning Gusti kuwi teko, ngrusak kahuripane bongoso Djowo. Lan bongoso Djowo sopo wahe, kang ora mirengake opo kang dadi, kekarepane Gusti, ugo ninggalake marang wekasane Gusti, bakal keno ukumane Gusti kang gede. Semono ugo siro kabeh ora bakal biso nyuwon pangaksumo, kedjobo nerimo marang ukumane Gusti, kang pareng sekso marang bongoso Djowo, kang uwes katules, ono ing layang Djojobojo.


layang djoyoboyo (4)

( Hosoropolo: 1 )
Gusti pareng dawoh marang aku: Siro bongoso Djowo, sedjatine uwes diparingi Gusti, kadegdayan. Kanggo kaperluane siro kabeh sak mbendinane. Awet tanah djowo kang mahune gundol, Gusti, dadekake idjo, supoyo siro bongoso Djowo, biso krasan marang panggenan kang anyar iki.

16
( Hosoropolo: 2 )
Anangeng sabdhoning Gusti kang uwes tak tules ono ing layang Djojobojo, kanggone siro bongoso Djowo. Gusti pareng dawoh: siro bongoso Djowo, bakal ninggalake agomo peparingane Gusti kang moho sutji. Lan Gusti pareng sabdho: siro bongoso Djowo bakal lungo adoh, kanggo nggolekhi asmone Gusti, siro dewe bakal ora nduweni katentreman, yen siro kuwi lali marang asmone Gusti, kang uwes temuron kanggone siro, ing tanah djowo.
( Hosoropolo: 3 )
Sebab sabdhoning Gusti, kang uwes tak tules ing layang Djojobojo, kanggone siro, malah siro tinggalake. Menyang montjo endi wahe siro lungo, lan iki sabdhoning Gusti: bongoso Djowo ora bakal nduweni katentreman, nganti wantjine bali ono ing ngarsane Gusti.
( Hosoropolo: 4 )
Amergo pangertene Gusti kuwi luweh duwor, katimbang pangertene, siro bongoso Djowo, kang diparingi Gusti. Budi, roso, pikiran, lan angen- angen, supoyo siro biso mangerteni marang dununge kahuripan kang tekane soko Gusti. Anangeng djalmo manungso kang dadi tjiptakane Gusti kuwi, ngendikane marang siro. Iki sedjatine agomone siro. Sedjatine djalmo manungso kuwi, ngapusi siro, sebab siro djalmo manungso kang wiwitan teko ono ing djagat iki, kang nggowo agomone Gusti.
( Hosoropolo: 5 )
Gusti pareng sabdho: bongoso Djowo kabeh kang ono ing djagat iki, bakal ora mirengake maneh marang ngendikane Gusti. Awet sabdhoning Gusti kuwi uwes luweh disek teko.
( Hosoropolo: 6 )
Banyu kang mahune resek, bakal dadi reget, yen bongoso Djowo kuwi lali, marang wekasane Gusti. Ugo asmone Gusti kang manggon ono ing roso siro, bakal sirno, soko kahuripane bongoso Djowo. Semono ugo kasempurnane Gusti, kang papat, kang dititesake ing bumi sutji, bakal sirno soko kahuripane siro.
(Hosoropolo: 7 )
Gusti kang moho kuwoso, ugi Gusti kang pareng keslametan dumateng kawulo rino klawan wengi. Among pandjenengan Gusti, kawulo, pasrahaken gesang lan sedoh kawulo, sirno bebayan sangkeng kuwoso pandjenengan kagem sak lawase. Lan iki kang dadi sabdhoning Gusti, kanggone siro bongoso Djowo, kang iseh mangerteni marang kuwasane Gusti.
17
( Hosoropolo: 8 )
Gusti kang moho kuwoso, kang maringi ukom kanggone djalmo manungso, sak durunge djalmo manungso kuwi teko ing bumi sutji ne, ibu. Ugo pangomongan kang teko kanggone djalmo manungso kang ono ing djagat iki, uwes dadi sabdhoning Gusti.
( Hosoropolo: 9 )
Anangeng djalmo manungso kang dadi tjiptakhaning Gusti kuwi tansah, nggolekhi barang kang tjeloko kanggone uripe. Sak untoro peparingane Gusti kang utomo, malah ditinggalake. Lan semono ugo, djalmo manungso wedi, marang utjapane djalmo manungso, katimbang utjapane Gusti. Semono ugo bongoso Djowo, bakal ora biso nenuwon marang Gusti, nganggo bohoso ngawi, opo kuwi pantes mungguhing siro.
( Hosoropolo: 10 )
Gusti pareng sabdho: Kabeh mahu bongoso Djowo, kang bakal nerimo, marang ukumane Gusti. Awet djalmo manungso kang ono ing djagat iki, ora tahu nerimo marang peparingane Gusti. Amergo kuwi teko sabdhoning Gusti: Sewu djalmo manungso, sidji kang nuruti dawuhe Gusti. Sebab djalmo manungso kuwi lali, deneng setan kang dadi tjiptakane Gusti kuwi, manggon ono ing ragane, djalmo manungso.
( Hosoropolo: 11 )
Gusti kang moho kuwoso, nyiptakake rino klawan wengi, ugo Gusti, kang moho kuwoso pareng pangaksumo. Supoyo siro bongoso Djowo, ing wayah mbengi biso tjedak marang Gusti, lan nenuwon opo kang dadi kaperluane siro. Lan Gusti pareng sabdho: kahuripane bongoso Djowo kang mahune padang, bakal tak dadekake peteng kanggo sak lawase, yen bongoso Djowo kuwi nenuwon marang aku, nganggo bohosone djalmo manungso liyo.
( Hosoropolo: 12 )
Gusti pareng dawoh: Kapinteran kang uwes diparengake Gusti, kang uwes katules ono ing layang Djojobojo, kanggone siro bongoso Djowo, malah siro tinggalake. Lan siro dewe malah bali musuhi asmone Gusti. Anangeng aku, Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo, kang diutos Gusti, ndjogo, budi, roso, lan kahuripane siro rino klawan wengi. Bakal nulesake opo kang dadi tumindakhe siro ing bumi mulyo iki.
( Hosoropolo: 13 )
Gusti pareng dawoh: Aku iki Gusti kang moho kuwoso, kanggone bongoso Djowo. Supoyo bongoso Djowo kang melu dalane Gusti, yen ing bebayan, biso nyebot asmone Gusti. Lan bebayan opo wahe, bakal disirnakake Gusti, soko kahuripan siro. Amergo Gusti
18
kuwi, kang moho mreksani, kahuripane djalmo manungso, ugo kahuripane djalmo setan.


layang djoyoboyo (3)

( Mokoholo: 1 )
Anangeng kabeh mahu, yen aku ndeleng. Uwes dadi pendjalukhe bongoso Djowo dewe, deneng kahuripane bongoso Djowo kuwi dadi kasurang - surang, awet ora mirengake maneh marang ngendikane Gusti, ugo marang ngendikanku kang diutos Gusti.
12
Gusti kang moho witjaksono, pandjenengan djagi kahuripan kawulo meniko, sangkeng bebayan kang tansah nggudo kawulo rino klawan wengi, sangkeng kuwoso pandjenengan.

( Mokoholo: 2 )
Gusti kang nyaksekake marang opo kang dadi kasengsarane kawulo bongoso Djowo, lan Gusti pareng sabdho: Roso kang manggon, ono ing atine siro bongoso Djowo, ora bakal biso ngapusi marang asal - usol siro, senadjan siro kuwi nglalekake asmone Gusti kang pareng kahuripan marang siro.
( Mokoholo: 3 )
Gusti pareng dawoh: Sedjatine ora ono pangomongan kang kasep kanggone bongoso Djowo, kang durong mangerteni marang Gusti. Lan Gusti pareng sabdho: nyebuto asmoku Gusti kang pareng pangaksumo dumateng kawulo. Lan bongoso Djowo kang uwes biso nyebot asmoku Gusti, kudu biso ninggalake barang kang tjeloko kang manggon ono ing uripe. Awet bongoso sopo wahe kang ora ngrungokake opo kang dadi pangomonganku, bakal keno sabdhoku kang gede, kang ora ono enthekhe.
( Mokoholo: 4 )
Lan Gusti pareng dawoh: siro bongoso Djowo yen uwes wantjine bali ono ing ngarsane Gusti, siro kabeh ora bakal biso ndjalok pangaksumo marang Gusti, ketjobo nerimo marang ukumaning Gusti, kang bakal nyengsarakake sukmane siro, mengkone.
( Mokoholo: 5 )
Gusti pareng sabdho: Siro bongoso Djowo, lahir udho tanpo opo opo, ketjobo nggowo kuwasane Gusti kang papat, kang utjol bebarengan soko dalan kang tjilek. Semono ugo kang dikarepake Gusti kang moho sutji, yen siro bali. Anangeng siro kuwi tansah, nggawe olo marang ukumaning Gusti kang uwes diparengake marang siro.
( Mokoholo: 6 )
Gusti pareng sabdho: Siro bongoso Djowo, odjo pisan - pisan nglalekake marang utusanku, kang uwes nules sabdhoku ono ing layang Djojobojo, kanggone siro bongoso Djowo. Awet olo lan betjikhe siro kabeh, uwes katules ono ing layang kang moho nyoto yen siro kuwi ora mirengake pangomonganku. Lan siro kabeh bakal nemokake kasengsaran kang gede, ing bumi sentoso mengkone, ugo marang keturunane siro.
13
( Mokoholo: 7 )
Gusti pareng dawoh marang aku: siro bongoso Djowo, yen pertjoyo marang Gusti, opo wahe kang siro suwon, Gusti bakal maringi. Awet Gusti kuwi kang moho kuwoso, kang ngabulake opo wahe kang dadi pendjalukhe siro.
( Mokoholo: 8 )
Gusti pareng dawoh: Tresnane Gusti marang siro bongoso Djowo ora ono bedane, senadjan Gusti kuwi maringi pangomongan liyo marang djalmo manungso. Supoyo djalmo manungso kuwi biso nenuwon marang Gusti, nganggo bohosone dewe - dewe.
( Mokoholo: 9 )
Gusti pareng dawoh: Siro bongoso Djowo kang tak tresnani, aku maringi pangerten marang siro, supoyo siro kuwi biso mangerteni marang kuwasane Gusti, kang tuhu kuwi.
( Mokoholo: 10 )
Awet kuwasane Gusti kang diparengake marang siro, luweh gede katimbang Gusti pareng kuwasane marang djalmo manungso. Supoyo bongoso Djowo kuwi biso nenuwon marang Gusti, nganggo bohoso ngawi, lan biso tjedak marang Gusti.
( Mokoholo: 11 )
Gusti kang moho kuwoso kang nyiptakake sak widjine kedadian kanggone djalmo manungso. Tjubo dipiker kang tenanan marang ngendikane Gusti iki, siro nduweni bohoso kang okeh, sak untoro djalmo manungso kang ono ing djagat iki, ora nduweni.
( Mokoholo: 12 )
Gusti kang moho kuwoso, kang nduweni panguwoso kang gede, ono ing djagat iki. Ugo siro bongoso Djowo kang tak paringi kadegdayan, marang bohoso ngoko, bohoso kromo inggel, bohoso kromo madyo, bohoso ngawi ngisor, bohoso ngawi nduwor, ugo isine layang Djojobojo. Supoyo siro kabeh biso nenuwon marang Gusti nganggo, opo kang dikarepake Gusti.
( Mokoholo: 13 )
Gusti pareng dawoh: Gusti kang moho kuwoso pareng ukuman marang djalmo manungso, ugo djalmo setan kang ora mirengake marang dawuhe Gusti. Lan aku dewe, tansah maringi pangelingan marang siro bongoso Djowo. Anangeng siro kabeh malah nglalekake, marang agomo siro, kang uwes tak tules ono ing layang Djojobojo, lan siro malah tumindak kang olo marang bongoso siro dewe, ugo siro bakal mateni bongoso siro dewe, awet siro uwes ora tahu mangerteni maneh marang asal - usol siro.
14
( Mokoholo: 14 )
Pangelingan siro bongoso Djowo, kang uwes manggon ono ing sirahe siro, bakal disirnakake Gusti soko kahuripane siro. Awet Gusti kang ngutos aku pareng warto lan agomone bongoso Djowo, kanggone siro kabeh, malah siro tinggalake.
( Mokoholo: 15 )
Gusti kang moho mekso ukom, kang dadi kekarepane, lan djalmo manungso kang tumindak tjitro marang Gusti, kang ora mirengake marang wartoku iki. Bakal keno seksane Gusti kang gede.
( Mokoholo: 16 )
Gusti pareng dawoh: Siro bongoso Djowo, mreksanono marang kuwasane Gusti, naliko siro manggon ing bumi sutji, umor pitong sasi. Amergo kuwasane Gusti siro dadi sempurno. Anangeng siro kabeh, ara tahu mangerteni marang kuwasane Gusti kang diparengake marang siro, supoyo siro biso ngutjapake sembah nuwon marang Gusti.
(Mokoholo: 17 )
Djalmo opo wahe kang ono ing djagat iki, ono ing tangane Gusti, kang moho kuwoso. Lan Gusti biso nyirnakake opo wahe kang dadi kekarepane. Anangeng amergo witjaksanane Gusti kang moho kuwoso, kang ngutos aku. Gusti iseh maringi kalonggaran marang siro bongoso Djowo, kanggo nyuwon pangaksumo. Supoyo ing tanggal 1 hosoro, bongoso Djowo biso nebusi duso marang Gusti kang moho kuwoso. Gusti kang moho sutji, kang pareng pangaksumo dumateng kawulo, ugi Gusti kang moho sentoso, nebusi marang kesalahane bongoso Djowo, kang iseh durong mangerteni marang kuwasane Gusti. Kuwi sabdhoning Gusti kang disampekake, marang aku kanggone siro.
( Mokoholo: 18 )
Gusti pareng dawoh: Sedjatine siro bongoso Djowo, nduweni kuwoso kang gede, soko Gusti. Katimbang Gusti pareng marang manungso liyane kang ono ing djagat. Anangeng sabdhoning Gusti, kang uwes tak tules ono ing layang Djojobojo, siro bongoso bakal lali marang agomo kang tekane soko Gusti, lan siro bakal ngelekake opo kang dadi peparingane Gusti.
( Mokoholo: 19 )
Sedjatine Gusti arep maringi maneh, marang opo kang dadi pendjalukhe siro kabeh. Anangeng opo kang uwes diparengake Gusti, siro ora tahu mangerteni, ugo siro malah bali musuhi Gusti, kang moho kuwoso kang pareng sak kabehe marang siro.
15
( Mokoholo: 20 )
Lan siro bongoso Djowo, kang mahune dadi katresnane Gusti malah, nglalekake marang asmone Gusti. Lan pangelingan kang mahune teko kanggone siro bongoso Djowo, ugo isine layang Djojobojo, dadi sirno soko kuwasane Gusti, kanggo kahuripane siro bongoso Djowo, yen siro kuwi ora nggolekhi asal - usol siro.
( Mokoholo: 21 )
Sebab agomone bongoso Djowo kang asli, kang tekane soko Gusti, engkang welas asih lan moho witjaksono. Ora bakal biso digolekhi, ugo adate bongoso Djowo kang asli. Sebab siro bongoso, djowo, uwes ora tahu maneh ngrungokake marang sabdhoning Gusti, kang uwes katules ono ing layang Djojobojo, kang wiwitan teko ono ing tanah djowo.
( Mokoholo: 22 )
Gusti pareng dawoh: Sak durunge Gusti nyiptakake siro, bongoso Djowo. Gusti uwes maringi opo wahe, kanggo kahuripan siro ing bumi mulyo. Supoyo sabdhoning Gusti kang uwes tak tules ono layang Djojobojo, biso siro gunakake sak mbendinane kanggo, nenuwon marang Gusti kang moho sutji.
(Mokoholo: 23 )
Semono ugo Gusti bakal maringi umor kang dowo, kanggone siro bongoso Djowo, yen siro kuwi gelem manot marang opo kang dadi pendjalukhe Gusti. Anangeng siro kudu biso ngakoni deneng Gusti kuwi kang kuwoso ono ing djagat iki, lan kuwoso pareng opo wahe kanggone siro, ing bumi mulyo, ugo ing bumi sentoso.
( Mokoholo: 24 )
Lemah kang mahune gareng Gusti biso ngidjoake, tanpo mripate djalmo manungso kuwi mangerti sopo kang nggawe. Kabeh mahu amergo witjaksanane Gusti, kang uwes ditemuronake marang siro bongoso Djowo. Supoyo siro biso mangerteni marang kuwasane Gusti kang moho witjaksono, kang uwes katules ono ing layang Djojobojo, kanggone bongoso Djowo.
( Mokoholo: 25 )
Gusti nyiptakake pasangan lanang lan wadon, kanggone bongoso Djowo. Supoyo bongoso Djowo kuwi biso nduweni keturunan, kang biso nerusake kapertjayane Gusti, kang diparengake marang siro, lan ngelingi soko end i tekane kanikmatan kuwi.


layang djoyoboyo2

Layang Djojobojo
Sabdhoning Gusti kang disampekake marang
Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo,
kanggone bongoso Djowo.
-------------------------------
( Djoborolo: 1 )
Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono, engkang nyiptakake langet lan bumi sarto isinipon. Lan iki kang dadi sabdhoning Gusti, kang wiwitan kang ngutos aku maringi warto marang bongoso Djowo.

( Djoborolo: 2 )
Supoyo siro bongoso Djowo, biso maringi pangerten marang bongoso Djowo, ugo djalmo manungso kang ono ing djagat iki. Supoyo djalmo manungso kuwi biso nenuwon marang Gusti, kang moho kuwoso. Anangeng djalmo manungso kuwi ora tahu pertjoyo deneng Gusti kuwi, kang pareng urep lan matine kabeh djalmo, lan iki sabdhoning Gusti. .
( Djoborolo: 3 )
Djoborolo pareng dawoh: Gusti uwes maringi sabdho marang bongoso Djowo, ugo djalmo manungso liyane. Supoyo djalmo manungso kuwi biso mangerteni marang kuwasane Gusti.
( Djoborolo: 4 )
Lan Gusti bakal masang tali marang gulune bongoso Djowo ugo djalmo manungso liyane, kang nglalekake marang opo kang dadi peparingane Gusti. Lan Gusti pareng dawoh: siro kabeh bakal songgowang lan lali, marang asal - usol siro, ugo marang asmone Gusti kang moho sutji.
( Djoborolo: 5 )
Palang kang manggon ono ing ngarep lan mburine kahuripan siro bongoso Djowo, ora bakal biso sirno. Yen siro kuwi ora mangerteni marang opo kang dadi pendjalukhe Gusti.
( Djoborolo: 6 )
Amergo kuwi, uripheng bongoso Djowo, ugo djalmo manungso kang ono ing djagat iki, kang ora pertjoyo marang Gusti. Bakal nemokake kasengsaran kang gede, yen Gusti kuwi uwes misahake sukmo lan ragane djalmo manungso. Lan pangomongan kang uwes diparengake Gusti marang djalmo manungso, bakal disuwon Gusti, bali ono ing ngarsane Gusti kang moho sentoso.
9
( Djoborolo: 7 )
Gusti pareng dawoh: Siro bongoso Djowo kang ngrungokake opo kang dadi pendjalukhe Gusti. Opo wahe kang mbok suwon Gusti bakal maringi, lan djalmo manungso bakal manot marang ngendikane siro, senadjan Gusti kuwi ora biso didelok nganggo mripate manungso, awet Gusti kuwi ora katon udjute. Nangeng yen siro pertjoyo, siro biso ndeleng pangutjapane.
( Djoborolo: 8 )
Gusti kang pareng pangaksumo dumateng djalmo manungso, kang wonten ing djagat meniko. Sedjatine Gusti arep maringi kahuripan maneh, kanggone djalmo manungso kang uwes sedoh. Lan semono ugo, olo betjikhe manungso uwes Gusti tules ono ing layang kang moho nyoto.
( Djoborolo: 9 )
Gusti pareng dawoh: Aku ngutos Djoborolo ora liyo, supoyo biso maringi warto marang bongoso Djowo, kang iseh durong biso nyebot asmoku Gusti, supoyo bongoso Djowo kuwi biso nduweni pangelingan marang aku.
( Djoborolo: 10 )
Anangeng bongoso Djowo kuwi tansah mbantah, marang opo kang dadi peparingane Gusti. Nganti akhire bebayan kuwi teko, manggon ono ing kahuripane bongoso Djowo kanggo sak mbendinane. Awet bongoso Djowo uwes ora tahu maneh, nduweni pangelingan kanggo nggolekhi asal - usule, nganti sak ikine.
( Djoborolo: 11 )
Gusti pareng dawoh: Aku uwes maringi pitutor marang Djoborolo, ugo maringi pitutor marang ukume bongoso Djowo kang uwes tak tules ono ing layang Djojobojo. Supoyo bongoso Djowo kuwi biso melu marang dalanku kang tenanan, lan nyebot asmoku: Moho kuwoso Gusti engkang pareng sedantenipon dumateng kawulo. Anangeng siro bongoso Djowo, malah nyalahake aku. Sedjatine siro dewe kang nggolekhi kasengsaran kuwi, sebab ora ngrungokake marang pangomonganku.
( Djoborolo: 12 )
Moho kuwoso Gusti, engkang nyempurnakake udjute Ingsoen kang pantjer, ugi kuwoso pareng sedulor papat kang ndjogo Ingsoen rino klawan wengi. Opo kuwi pantes mungguhing siro bongoso Djowo, nyembah aku Gusti nganggo bohosone wong liyo, sak untoro siro dewe mangerteni, deneng aku iki Gusti kang nggawe kahuripan, ugo kang nggawe patine siro.
10
( Djoborolo: 13 )
Duh Gusti engkang moho witjaksono. Tjahyonipon rino pandjenengan sampon sirno, bali marang udjute wengi sangkeng kuwoso pandjenengan. Slametake Ingsoen ing dalu meniko, sirnakake bebayan kang tansah anggudo kawulo, slamet sangkeng kuwasanipon pandjenengan. Opo kuwi pantes kanggone siro bongoso Djowo, ora nyembah Gusti kang pareng sabdho kanggone siro. Lan sabdhoning Gusti kang uwes temuron kanggo djalmo manungso kang ono ing djagat iki, ora bakal biso diowahi. Lan semono ugo ukumane Gusti kanggone bongoso Djowo.
( Djoborolo: 14 )
Gusti pareng dawoh: Yen siro ing bebayan bongoso Djowo, nenuwono siro kabeh marang aku, lan nyebuto asmoku: Gusti engkang welas asih, lan moho witjaksono, kang ngabulake opo kang dadi pendjalukhe kawulo.
( Djoborolo: 15 )
Gusti kang moho sutji lan moho kuwoso, kang nggawe urep lan matine djalmo manungso. Amergo kuwi rungokake pangomongane Djoborolo kang dadi utusanku, kang pareng warto kanggone siro bongoso Djowo. Supoyo ing tembe mburine, siro kabeh ora keno murkaku, yen aku iki uwes misahake sukmo lan rogo siro.
( Djoborolo: 16 )
Moho kuwoso Gusti kang nyiptakake langet lan bumi, sarto isinipon. Supoyo siro biso mangerteni marang kahuripan liyane kang ono ing djagat iki, kang ora biso didelok nganggo pikirane djalmo manungso, lan iki bakal dadi kasunyatan. Yen siro kuwi mangerteni marang kuwasane Gusti kang moho sutji.
( Djoborolo: 17 )
Awet opo kang diutjapake Gusti, bakal dadi kasunyatan. Lan semono ugo, ora ono sidjiho djalmo manungso utowo djalmo setan kang biso ngalang - ngalangi kekarepane Gusti. Awet kuwi, sak durunge murkane Gusti kuwi teko, rungokake opo kang dadi wekasanku iki, marang siro kabeh bongoso Djowo.
( Djoborolo: 18 )
Anangeng amergo witjaksanaku kang gede, kang diparengake Gusti, marang aku. Aku iseh tansah maringi warto kang betjik marang siro bongoso Djowo, supoyo siro biso nduweni kahuripan kang sempurno, yen siro kuwi biso mangerteni marang Gusti.
11
( Djoborolo: 19 )
Lan pangomonganku iki, yen disampekake marang bongoso Djowo liyane kang durong mangerteni marang Gusti. Opo siro ora wedi, marang siksane Gusti kang bakal teko, yen siro kuwi naliko uripe tansah mbantah marang kuwasane Gusti.
( Djoborolo: 20 )
Gusti pareng dawoh: Ora ono sidjiho utjapan kang bener soko djalmo manungso opo wahe, kang ono ing djagat iki, ketjobo pangomongane Djoborolo kang tak utos pareng warto marang siro bongoso Djowo. Aku Gusti kang moho mreksani, kang sedjatine sabdhoku iki uwes tak tules ono ing layang Djojobojo. Nangeng bongoso Djowo kuwi nglalekake marang wedjanganku iki.
( Djoborolo: 21 )
Gusti engkang welas asih lan moho witjaksono. Djalmo opo wahe kang ono ing djagat iki, kang katon utowo kang ora katon bakal tundok marang aku. Moho kuwoso Gusti, kang pareng kasempurnan dumateng udjuting kawulo kang moho sutji.
( Djoborolo: 22 )
Siro bongoso Djowo, sedjatine uwes mangerteni marang kuwasaku, deneng Gusti ngutos aku supoyo biso maringi warto marang siro kabeh bongoso Djowo. Anangeng wekasane Gusti kang apek iki malah siro tinggalake, lan siro ugo lali marang aku.
( Djoborolo: 23 )
Tjubo dipiker kang tenanan, marang pangomonganku iki. Siro ditjiptakake Gusti, soko: Lemah, geni, banyu, lan angin, bandjor teko udjute siro kang moho sutji ing bumi mulyo iki. Awet siro djalmo manungso djowo kang wiwitan, kang teko ono ing djagat iki, kang nggowo kuwasane Gusti, kang 35 dino.
(Djoborolo: 24 )
Anangeng siro bongoso Djowo, ora tahu mangerteni marang peparingane Gusti. Kang uwes ditotho kanggone siro kabeh bongoso Djowo, naliko siro kuwi iseh mandjeng ono ing bumi sutji.
( Djoborolo: 25 )
Gusti pareng dawoh: Yen Gusti ndeleng kahuripane siro bongoso Djowo, kahuripane siro kabeh nggawe nelangsane Gusti. Sedjatine siro kuwi mangerteni, deneng Gusti kuwi kang maringi, sak kabehe marang kahuripan siro.


Sabtu, 22 Agustus 2009

layang Djoyoboyo (1)

Wedjangan kanggo mangerteni marang kuwasaning Gusti.
Nyiptakake ukuming agomo Kedjawen
kang ono wolong perkoro,
kanggoning bongoso Djowo.
----------------------------------
1.
Kedjawen: among Gusti engkang moho kuwoso, nyiptakake kahuripan sarto ukume kahuripan kanggone bongoso Djowo. Kang uwes katulis deneng: Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo. Wekasaning Gusti: Tresnoho marang kahuripan siro, bandjor tresnoho marang sak podho - podhoning urep.



2.
Gusti engkang welas asih, lan moho kuwoso. Engkang kuwoso nyiptakake Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo kang diutos Gusti, ndjogo kahuripaning bongoso Djowo. Wekasaning Gusti: Ngelingono marang asal usol siro, odjo tumindak olo marang kahuripan siro. Semono ugo marang djalmo manungso.
3.
Gusti engkang welas asih, lan moho kuwoso. Engkang kuwoso ngutos Hosoropolo. Kanggo maringi pangelingan marang bongoso Djowo, supoyo biso mangerteni marang udjuting roso. Wekasaning Gusti: tumindakho kang djudjor marang roso siro. Awet roso kuwi tjahyoning Gusti kang moho sutji. Kang manggon ono ing rogo siro, odjo diregetake.
4.
Gusti engkang welas asih, lan moho kuwoso. Kang kuwoso nyiptakake sedulor papat. Supoyo bongoso Djowo biso mangerteni marang kuwasane, kang diparengake Gusti naliko iseh ing bumi sutji. Wekasaning Gusti: tumindakho kang betjek marang sedulor papat, kang asmone Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo.
5.
Gusti engkang welas asih, lan moho kuwoso. Supoyo bongoso Djowo biso nyirnakake sengkalane kahuripan, kang katon ugo kang ora katon, kang tekane soko setan. Ugo marang kasengsarane sukmo yen uwes bali marang kuwasaning Gusti. Wekasaning Gusti: tumindakho kang nastiti, marang. Sengkalane kahuripan. Supoyo yen siro bali ono ing ngarsaning Gusti, sukmo siro biso sempurno.
2
6.
Gusti engkang welas asih, lan moho kuwoso. Engkang kuwoso pareng dungo lan bohoso ngawi gaib, marang Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo, supoyo bongoso Djowo, biso mangerteni marang kuwasane sedulor papat, lan biso tjedak marang Gusti. Wekasaning Gusti: tumindakho kang sabar yen kahuripan siro ing bebayan. Gunakake kadegdayan siro, bebayan opo wahe bakal sirno soko kahuripan siro.
7.
Gusti engkang welas asih, lan moho kuwoso. Engkang kuwoso pareng pangaksumo marang bongoso Djowo. Supoyo yen bongoso Djowo nduweni kesalahan, biso ngakoni, kesalahane marang kahuripane, lan nenuwon marang Gusti. Wekasaning Gusti: Tumindakho kang betjek, odjo nuruti angkoro murko, kang tekane soko setan. Awet kasengsaran kang teko kanggo kahuripaning siro. Kang bakal nyonggo, anak lan putu siro.
8.
Gusti engkang welas asih, lan moho kuwoso. Engkang kuwoso nyempurnakake sak isine rogo kang ono ing kahuripaning bongoso Djowo, bali sempurno marang kahananing Gusti, kang moho kuwoso. Wekasaning Gusti: Tumindakho kang sempurno marang udjuting kahuripan. Budi, roso, pikiran, lan angen - angen. Awet Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo, kang bakal. mbarengi lan nyaksekake marang pisahe sukmo, lan rogo siro.
Wedjangan kanggo mangerteni marang kuwasaning Gusti.
Nyiptakake kahuripan kang ono ing djagat iki.
-------------------------------------------------------
1.
Sak durunge langet lan bumi ono kang manggoni. Gusti kang luweh disek nyiptakake isine langet kang disebut: Mbulan, lintang, lan srengenge, kang dadi panunggune langet.
2.
Bandjor Gusti nyiptakake kahuripan kang disebut: Tetanduran, kang dadi panunggune, bumi mulyo.
3
3.
Wedjangan kanggo mangerteni marang kuwasaning Gusti.
Nyiptakake kahuripan marang sedulor papat
-----------------------------------------------------
Sak uwise Gusti nyiptakake kahuripan kang dadi panunggune bumi mulyo, kang disebut tetanduran. Bandjor Gusti nyiptakake kahuripan kang tekane soko angin, kang disebut molekat, kang dadi utusaning Gusti. Ndjogo kahuripan kang ono ing djagat iki. Semono ugo asmoning molekat kang tjatjahe ono papat.
1. Nduweni asmo: Djoborolo.
2. Nduweni asmo: Mokoholo.
3. Nduweni asmo: Hosoropolo.
4. Nduweni asmo: Hodjorolo.
4.
Wedjangan kanggo mangerteni marang kuwasaning Gusti.
Nyiptakake bumi sentoso.
------------------------------
Sak uwise Gusti nyiptakake kahuripan, kanggone molekat kang tjatjahe ono papat. Bandjor Gusti nyiptakake bumi sentoso, ugo kang biso disebut suwargo. Kanggone kahuripaning molekat. Ugo kanggo kahuripaning Midodari kang dadi utusaning molekat, kang manggon ono ing bumi sentosane Gusti. Ugo kanggo kahuripane djalmo mengkone, yen sabdhoning Gusti kuwi uwes temurun kanggoning djalmo manungso. Kang bakal disampekake; Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo.
5.
Wedjangan kanggo mangerteni marang kuwasaning Gusti.
Nyiptakake setan kang disebut somoro
bumi ugo anak lan putune.
------------------------------
Sak uwise Gusti nyiptakake bumi sentoso kang dadi panggonane Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo ugo poro Midodari. Bandjur Gusti nyiptakake kahuripan kang asale soko geni yo kuwi rojone setan kang disebut; Somoro Bumi. Lan iki ugo biso disebut kahuripane djalmo setan kang wiwitan. Kang teko ndjogo kahuripan ono ing bumi mulyo kene, soko perintahing Gusti.
4
6.
Wedjangan kanggo mangerteni marang kuwasaning
Somoro Bumi. Nyiptakake bumi sentoso,
ugo kang biso disebut neroko.
-----------------------------------
Sak uwise Gusti nyiptakake setan kang asmone Somoro Bumi. Kang nduweni kuwoso sak uwise Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo. Bandjur Somoro Bumi ngetokake kuwasane nyiptakake bumi sentoso kanggo kahuripane djalmo, kang melu marang dalane Somoro Bumi ono ing bumi mulyo kene. Bandjor Gusti, nyiptakake djolomo kewan.
7.
Wedjangan kanggo mangerteni ma rang kuwasaning Gusti.
Nyiptakake djolomo monongoso djowo, kang
wiwitan teko ngidak bumi mulyo kene.
-----------------------------------------------
Sak uwise Gusti, nyiptakake langet lan bumi sarto isine. Bandjor teko sabdhoning Gusti kang keri dewe. Nyiptakake kahuripan kanggone djolomo monongoso djowo.
1. Budine kahuripan kang nunggu, Djoborolo.
2. Rosone kahuripan kang nunggu, Mokoholo.
3. Pikirane kahuripan kang nunggu, Hosoropolo.
4. Sukmane kahuripan kang nunggu, Hodjorolo.
Bandjor metu sabdhoning Gusti, kanggoning Djoborolo, Mokoholo, Hosoropolo, Hodjorolo, kanggo nulis sabdhoning Gusti, ono ing layang Djojobojo.
8.
Wedjangan kanggo mangerteni marang kuwasaning Gusti.
Nyiptakake kahuripan lan sak isine kang ono ing djagat iki.
-----------------------------------------------------------------------
1. Langet lan bumi.
2. Mbulan lintang srengenge.
3. Tetanduran.
4. Suwargo.
5. Molekat. Djoborolo,
6. Mokoholo,
7. Hosoropolo,
8. Hodjorolo.
9. Setan Somoro Bumi.
10. Somoro Bumi nyiptakake neroko.
11. Djolomo Kewan.
12. Djolomo monongoso djowo.


Selasa, 04 Agustus 2009

PERBUATAN ZAHIR DAN SUASANA HATI

SEBAHAGIAN DARIPADA TANDA BERSANDAR KEPADA AMAL (PERBUATAN ZAHIR) ADALAH BERKURANGAN HARAPANNYA (SUASANA HATI) TATKALA BERLAKU PADANYA KESALAHAN.

Imam Ibnu Athaillah memulakan Kalam Hikmat beliau dengan mengajak kita merenung kepada hakikat amal. Amal boleh dibahagikan kepada dua jenis iaitu perbuatan zahir dan perbuatan hati atau suasana hati berhubung dengan perbuatan zahir itu. Beberapa orang boleh melakukan perbuatan zahir yang serupa tetapi suasana hati berhubung dengan perbuatan zahir itu tidak serupa. Kesan amalan zahir kepada hati berbeza antara seorang dengan seorang yang lain



. Jika amalan zahir itu mempengaruhi suasana hati, maka hati itu dikatakan bersandar kepada amalan zahir. Jika hati dipengaruhi juga oleh amalan hati, maka hati itu dikatakan bersandar juga kepada amal, sekalipun ianya amalan batin. Hati yang bebas daripada bersandar kepada amal sama ada amal zahir atau amal batin adalah hati yang menghadap kepada Allah s.w.t dan meletakkan pergantungan kepada-Nya tanpa membawa sebarang amal, zahir atau batin, serta menyerah sepenuhnya kepada Allah s.w.t tanpa sebarang takwil atau tuntutan. Hati yang demikian tidak menjadikan amalnya, zahir dan batin, walau berapa banyak sekalipun, sebagai alat untuk tawar menawar dengan Tuhan bagi mendapatkan sesuatu. Amalan tidak menjadi perantaraan di antaranya dengan Tuhannya. Orang yang seperti ini tidak membataskan kekuasaan dan kemurahan Tuhan untuk tunduk kepada perbuatan manusia. Allah s.w.t Yang Maha Berdiri Dengan Sendiri berbuat sesuatu menurut kehendak-Nya tanpa dipengaruhi oleh sesiapa dan sesuatu. Apa sahaja yang mengenai Allah s.w.t adalah mutlak, tiada had, sempadan dan perbatasan. Oleh kerana itu orang arif tidak menjadikan amalan sebagai sempadan yang mengongkong ketuhanan Allah s.w.t atau ‘memaksa’ Allah s.w.t berbuat sesuatu menurut perbuatan makhluk. Perbuatan Allah s.w.t berada di hadapan dan perbuatan makhluk di belakang. Tidak pernah terjadi Allah s.w.t mengikuti perkataan dan perbuatan seseorang atau sesuatu.Sebelum menjadi seorang yang arif, hati manusia memang berhubung rapat dengan amalan dirinya, baik yang zahir mahu pun yang batin. Manusia yang kuat bersandar kepada amalan zahir adalah mereka yang mencari faedah keduniaan dan mereka yang kuat bersandar kepada amalan batin adalah yang mencari faedah akhirat. Kedua-dua jenis manusia tersebut berkepercayaan bahawa amalannya menentukan apa yang mereka akan perolehi baik di dunia dan juga di akhirat. Kepercayaan yang demikian kadang-kadang membuat manusia hilang atau kurang pergantungan dengan Tuhan. Pergantungan mereka hanyalah kepada amalan semata-mata ataupun jika mereka bergantung kepada Allah s.w.t, pergantungan itu bercampur dengan keraguan. Seseorang manusia boleh memeriksa diri sendiri apakah kuat atau lemah pergantungannya kepada Allah s.w.t. Kalam Hikmat 1 yang dikeluarkan oleh Ibnu Athaillah memberi petunjuk mengenainya. Lihatlah kepada hati apabila kita terperosok ke dalam perbuatan maksiat atau dosa. Jika kesalahan yang demikian membuat kita berputus asa daripada rahmat dan pertolongan Allah s.w.t itu tandanya pergantungan kita kepada-Nya sangat lemah. Firman-Nya:

“Wahai anak-anakku! Pergilah dan intiplah khabar berita mengenai Yusuf dan saudaranya (Bunyamin), dan janganlah kamu berputus asa dari rahmat serta pertolongan Allah. Sesungguhnya tidak berputus asa dari rahmat dan pertolongan Allah melainkan kaum yang kafir ”. ( Ayat 87 : Surah Yusuf )

Ayat di atas menceritakan bahawa orang yang beriman kepada Allah s.w.t meletakkan pergantungan kepada-Nya walau dalam keadaan bagaimana sekali pun. Pergantungan kepada Allah s.w.t membuat hati tidak berputus asa dalam menghadapi dugaan hidup. Kadang-kadang apa yang diingini, dirancangkan dan diusahakan tidak mendatangkan hasil yang diharapkan. Kegagalan mendapatkan sesuatu yang diingini bukan bermakna tidak menerima pemberian Allah s.w.t. Selagi seseorang itu beriman dan bergantung kepada-Nya selagi itulah Dia melimpahkan rahmat-Nya. Kegagalan memperolehi apa yang dihajatkan bukan bermakna tidak mendapat rahmat Allah s.w.t. Apa juga yang Allah s.w.t lakukan kepada orang yang beriman pasti terdapat rahmat-Nya, walaupun dalam soal tidak menyampaikan hajatnya. Keyakinan terhadap yang demikian menjadikan orang yang beriman tabah menghadapi ujian hidup, tidak sekali-kali berputus asa. Mereka yakin bahawa apabila mereka sandarkan segala perkara kepada Allah s.w.t, maka apa juga amal kebaikan yang mereka lakukan tidak akan menjadi sia-sia.

Orang yang tidak beriman kepada Allah s.w.t berada dalam situasi yang berbeza. Pergantungan mereka hanya tertuju kepada amalan mereka, yang terkandung di dalamnya ilmu dan usaha. Apabila mereka mengadakan sesuatu usaha berdasarkan kebolehan dan pengetahuan yang mereka ada, mereka mengharapkan akan mendapat hasil yang setimpal. Jika ilmu dan usaha (termasuklah pertolongan orang lain) gagal mendatangkan hasil, mereka tidak mempunyai tempat bersandar lagi. Jadilah mereka orang yang berputus asa. Mereka tidak dapat melihat hikmat kebijaksanaan Allah s.w.t mengatur perjalanan takdir dan mereka tidak mendapat rahmat dari-Nya.

Jika orang kafir tidak bersandar kepada Allah s.w.t dan mudah berputus asa, di kalangan sebahagian orang Islam juga ada yang demikian, bergantung setakat mana sifatnya menyerupai sifat orang kafir. Orang yang seperti ini melakukan amalan kerana kepentingan diri sendiri, bukan kerana Allah s.w.t. Orang ini mungkin mengharapkan dengan amalannya itu dia dapat mengecapi kemakmuran hidup di dunia.Dia mengharapkan semoga amal kebajikan yang dilakukannya dapat mengeluarkan hasil dalam bentuk bertambah rezekinya, kedudukannya atau pangkatnya, orang lain semakin menghormatinya dan dia juga dihindarkan daripada bala penyakit, kemiskinan dan sebagainya. Bertambah banyak amal kebaikan yang dilakukannya bertambah besarlah harapan dan keyakinannya tentang kesejahteraan hidupnya.

Sebahagian kaum muslimin yang lain mengaitkan amal kebaikan dengan kemuliaan hidup di akhirat. Mereka memandang amal salih sebagai tiket untuk memasuki syurga, juga bagi menjauhkan azab api neraka. Kerohanian orang yang bersandar kepada amal sangat lemah, terutamanya mereka yang mencari keuntungan keduniaan dengan amal mereka. Mereka tidak tahan menempuh ujian. Mereka mengharapkan perjalanan hidup mereka sentiasa selesa dan segala-segalanya berjalan menurut apa yang dirancangkan. Apabila sesuatu itu berlaku di luar jangkaan, mereka cepat naik panik dan gelisah. Bala bencana membuat mereka merasakan yang merekalah manusia yang paling malang di atas muka bumi ini. Bila berjaya memperoleh sesuatu kebaikan, mereka merasakan kejayaan itu disebabkan kepandaian dan kebolehan mereka sendiri. Mereka mudah menjadi ego serta suka menyombong.

Apabila rohani seseorang bertambah teguh dia melihat amal itu sebagai jalan untuknya mendekatkan diri dengan Tuhan. Hatinya tidak lagi cenderung kepada faedah duniawi dan ukhrawi tetapi dia berharap untuk mendapatkan kurniaan Allah s.w.t seperti terbuka hijab-hijab yang menutupi hatinya. Orang ini merasakan amalnya yang membawanya kepada Tuhan. Dia sering mengaitkan pencapaiannya dalam bidang kerohanian dengan amal yang banyak dilakukannya seperti berzikir, bersembahyang sunat, berpuasa dan lain-lain. Bila dia tertinggal melakukan sesuatu amal yang biasa dilakukannya atau bila dia tergelincir melakukan kesalahan maka dia berasa dijauhkan oleh Tuhan. Inilah orang yang pada peringkat permulaan mendekatkan dirinya dengan Tuhan melalui amalan tarekat tasauf.

Jadi, ada golongan yang bersandar kepada amal semata-mata dan ada pula golongan yang bersandar kepada Tuhan melalui amal. Kedua-dua golongan tersebut berpegang kepada keberkesanan amal dalam mendapatkan sesuatu. Golongan pertama kuat berpegang kepada amal zahir, iaitu perbuatan zahir yang dinamakan usaha atau ikhtiar. Jika mereka tersalah memilih ikhtiar, hilanglah harapan mereka untuk mendapatkan apa yang mereka hajatkan. Ahli tarekat yang masih diperingkat permulaan pula kuat bersandar kepada amalan batin seperti sembahyang dan berzikir. Jika mereka tertinggal melakukan sesuatu amalan yang biasa mereka lakukan, akan berkurangan harapan mereka untuk mendapatkan anugerah dari Allah s.w.t. Sekiranya mereka tergelincir melakukan dosa, akan putuslah harapan mereka untuk mendapatkan anugerah Allah s.w.t.

Dalam perkara bersandar kepada amal ini, termasuklah juga bersandar kepada ilmu, sama ada ilmu zahir atau ilmu batin. Ilmu zahir adalah ilmu pentadbiran dan pengurusan sesuatu perkara menurut kekuatan akal. Ilmu batin pula adalah ilmu yang menggunakan kekuatan dalaman bagi menyampaikan hajat. Ia termasuklah penggunaan ayat-ayat al-Quran dan jampi. Kebanyakan orang meletakkan keberkesanan kepada ayat, jampi dan usaha, hinggakan mereka lupa kepada Allah s.w.t yang meletakkan keberkesanan kepada tiap sesuatu itu.

Seterusnya, sekiranya Tuhan izinkan, kerohanian seseorang meningkat kepada makam yang lebih tinggi. Nyata di dalam hatinya maksud kalimat:

Tiada daya dan upaya kecuali beserta Allah.

“Padahal Allah yang mencipta kamu dan benda-benda yang kamu perbuat itu!” ( Ayat 96 : Surah as- Saaffaat )

Orang yang di dalam makam ini tidak lagi melihat kepada amalnya, walaupun banyak amal yang dilakukannya namun, hatinya tetap melihat bahawa semua amalan tersebut adalah kurniaan Allah s.w.t kepadanya. Jika tidak kerana taufik dan hidayat dari Allah s.w.t tentu tidak ada amal kebaikan yang dapat dilakukannya. Allah s.w.t berfirman:

“Ini ialah dari limpah kurnia Tuhanku, untuk mengujiku adakah aku bersyukur atau aku tidak mengenangkan nikmat pemberian-Nya. Dan (sebenarnya) sesiapa yang bersyukur maka faedah syukurnya itu hanyalah terpulang kepada dirinya sendiri, dan sesiapa yang tidak bersyukur (maka tidaklah menjadi masalah kepada Allah), kerana sesungguhnya Tuhanku Maha Kaya, lagi Maha Pemurah”. ( Ayat 40 : Surah an-Naml )

Dan tiadalah kamu berkemahuan (melakukan sesuatu perkara) melainkan dengan cara yang dikehendaki Allah; sesungguhnya Allah adalah Maha Mengetahui, lagi Maha Bijaksana (mengaturkan sebarang perkara yang dikehendaki-Nya). Ia memasukkan sesiapa yang kehendaki-Nya (menurut aturan yang ditetapkan) ke dalam rahmat-Nya (dengan ditempatkan-Nya di dalam syurga); dan orang-orang yang zalim, Ia menyediakan untuk mereka azab seksa yang tidak terperi sakitnya. ( Ayat 30 & 31 : Surah al-Insaan )

Segala-galanya adalah kurniaan Allah s.w.t dan menjadi milik-Nya. Orang ini melihat kepada takdir yang Allah s.w.t tentukan, tidak terlihat olehnya keberkesanan perbuatan makhluk termasuklah perbuatan dirinya sendiri. Makam ini dinamakan makam ariffin iaitu orang yang mengenal Allah s.w.t. Golongan ini tidak lagi bersandar kepada amal namun, merekalah yang paling kuat mengerjakan amal ibadat.

Orang yang masuk ke dalam lautan takdir, reda dengan segala yang ditentukan Allah s.w.t, akan sentiasa tenang, tidak berdukacita bila kehilangan atau ketiadaan sesuatu. Mereka tidak melihat makhluk sebagai penyebab atau pengeluar kesan.

Di awal perjalanan menuju Allah s.w.t, seseorang itu kuat beramal menurut tuntutan syariat. Dia melihat amalan itu sebagai kenderaan yang boleh membawanya hampir dengan Allah s.w.t. Semakin kuat dia beramal semakin besarlah harapannya untuk berjaya dalam perjalanannya. Apabila dia mencapai satu tahap, pandangan mata hatinya terhadap amal mula berubah. Dia tidak lagi melihat amalan sebagai alat atau penyebab. Pandangannya beralih kepada kurniaan Allah s.w.t. Dia melihat semua amalannya adalah kurniaan Allah s.w.t kepadanya dan kehampirannya dengan Allah s.w.t juga kurniaan-Nya. Seterusnya terbuka hijab yang menutupi dirinya dan dia mengenali dirinya dan mengenali Tuhannya. Dia melihat dirinya sangat lemah, hina, jahil, serba kekurangan dan faqir. Tuhan adalah Maha Kaya, Berkuasa, Mulia, Bijaksana dan Sempurna dalam segala segi. Bila dia sudah mengenali dirinya dan Tuhannya, pandangan mata hatinya tertuju kepada Kudrat dan Iradat Allah s.w.t yang menerajui segala sesuatu dalam alam maya ini. Jadilah dia seorang arif yang sentiasa memandang kepada Allah s.w.t, berserah diri kepada-Nya, bergantung dan berhajat kepada-Nya. Dia hanyalah hamba Allah s.w.t yang faqir.

surakarta